Για αναίμακτο Πάσχα...προσοχή στο Τιμόνι...!

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στα μέσα της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (και της Ελλάδας) και μπροστά μας η Σταύρωση, η Ταφή και το Μεγάλο Σάββατο της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και Κυριακή το Άγιο των Ελλήνων Πάσχα.

Θα ξεχυθούμε άλλοι χαρούμενοι τζίτζικες και άλλοι εργαζόμενοι μέρμηγκες (με τέτοια επίπεδα ανεργίας άραγε πόσοι μείνανε), όπως πάντα χωρίς αίσθηση πειθαρχίας, ανέμελοι οι μεγαλύτεροι στην ηλικία αλλά και οι νεώτεροι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί στις εθνικές και επαρχιακές μας οδούς και χρονιάρες μέρες ....όποιον πάρει ο Χάρος!

Τι κρίμα, αλήθεια!

Το πρόβλημα ΔΕΝ το εντοπίζω στις σταθερές συνιστώσες της Άνοιξης που μας γλύκανε με τις πρώιμα ζεστές ημέρες υπενθύμισης του ελληνικού καλοκαιριού που μεθά τους πάντες με την θαλασσινή αλμύρα, αντανακλώντας το πεντελικό λευκό και το ανεπανάληπτο στον πλανήτη γαλάζιο του ουρανού, ακτινοβολώντας με κάθε εισπνοή την πρόκληση πόθου και πάθους για έρωτα και ζωή!

Δεν θα εγκλωβίσω τη σημερινή μου πίκρα στις ευπρόσδεκτες προκλήσεις της άνοιξης και του ελληνικού καλοκαιριού που μας έρχεται με βήματα γοργά. Κάθε άλλο, αλλά να Πράσινες και μπλε «λαμογιές» και καθυστερήσεις διατηρούν «ζωντανές» τις....εθνικές καρμανιόλες στο Μαλλιακό, τη Χαλκιδική, την Κοζάνη, την εθνική Αθηνών-Πάτρας στην όμορφη και δύσμοιρη Ελλάδα μας…Είχα αναφερθεί και παλιότερα στην μαυροφορεμένη γυναίκα που στάθηκε απέναντί μου τις προάλλες και μου ζήτησε να της δώσω μια λογική απάντηση στο φαινομενικά απλό ερώτημά της ενός “γιατί“ που τελικά αποδείχθηκε να είναι ανάμεσα στα πλέον αμείλικτα “γιατί“ που έχω αντιμετωπίσει εδώ και πολλές δεκαετίες επαγγελματικής ζωής ξεκινώντας από τη Βοστόνη μέχρι τη Θεσσαλονίκη μας.

«Γιατί ΜΟΝΟ το δικό της παιδί, το δικό της σπλάχνο, να βρεθεί νεκρό μετά από ένα, με επιεική χαρακτηρισμό, ηλίθιο ατύχημα» όπου ο οδηγός της παρέας φρόντισε να κατεβάσει αρκετά ποτηράκια για να «φτιαχτεί» και να οικοδομήσει...μεθοδικά την ψυχοσυναισθηματικά αποφορτισμένη κατάσταση που στα Μικρασιάτικα ελληνικά αποκαλείται «τσακίρ κέφι», Θεέ μου, ρώτησε η μάνα, ΓΙΑΤΙ;

Μη βιαστείτε να σκεφθείτε, «γιατί μήπως θα μετριαζόταν ο πόνος της χαροκαμένης γυναίκας αν, όπως συχνά συμβαίνει επίσης, είχαν σκοτωθεί ΟΛΑ τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα στο ίδιο όχημα;»

Δεν διέκρινα ούτε ίχνος τέτοιας χαιρέκακης πρόθεσης στο αμείλικτο ερώτημα μιας από τις σχεδόν δυο χιλιάδες ακαριαία χαροκαμένες σε ετήσια βάση ελληνίδες μάνες ( προσθέστε και μερικές ακόμη χιλιάδες μετά τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας...)

Διέκρινα την άδολη επιθυμία της χαροκαμένης μάνας να περάσω κάποια μηνύματα από τα αγαπημένα μου blogs και….Το κάνω!

Αγάπη σημαίνει σεβασμός για τον άλλο, ευθύνη του οδηγού σημαίνει αγάπη για τους επιβάτες του, έρωτας είναι η επιθυμία να επιμηκύνεις την εφήμερη ύπαρξή μας δίνοντάς της σπουδαία νοήματα, το οδήγημα είναι χαρά και απόλαυση όχι μέσο εκτόνωσης του μίσους για τον συνάνθρωπο ίσως ακόμη και της έλλειψης επιθυμίας να συνεχίσουμε τη δική μας ζωή..

Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, επιστήμονες αλλά και απλοί άνθρωποι που οδηγούνται στη σκέψη ότι χρειάζεται κάποιες φορές να δούμε το ατύχημα ακόμη και ως ...φόνο εκ προμελέτης ή εξ αμελείας.

Εάν υπάρχει η επιθυμία τερματισμού μιας άχαρης ζωής χωρίς νοήματα τότε άτομα με τέτοιον ψυχισμό ας επισκεφθούνε έναν ψυχολόγο γιατί, ειλικρινά, εμείς ως συνεπιβάτες στο δικό του όχημα ή ως οδηγοί που ερχόμαστε από την απέναντι λωρίδα του επαρχιακού ή εθνικού δρόμου πού ακριβώς φταίμε ώστε να απολήξουμε ως στατιστικό στοιχείο καθώς κατά την ελληνική συνήθεια θα βάψουμε και πάλι Πασχαλιάτικα όχι μόνο κόκκινα τα αυγά αλλά και με κόκκινο αίμα την ελληνική άσφαλτο;