«Δει δη χρημάτων...»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΔΕΙΑΣΑΝ τα ταμεία κι ήταν φυσικό. Τα άδειασαν και ήταν αφύσικο. Κι αν «υπήρχαν λεφτά», δεν τα είδαμε. Δεν έρχονται απ’ την Ελβετία, δεν τα βγάζεις απ’ το πουγκί (φορο)κλεφτών.

«ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί», ωστόσο, υπήρξαμε άφρονες. Συνολικά και πανελλαδικά. Παρατηρητές και σίγουροι πως δεν θα μας αγγίξει δημόσια η ζημιά. Σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε κλάδο. Κι αν το Υπουργείο (Παιδείας, για παράδειγμα) δεν νοιάζονταν για το δημόσιο χρήμα, το ίδιο αδιάφορος ήταν και ο μέσος έλληνας.

Δεν ήξεραν οι «αρμόδιοι» πόσοι φοιτητές «σπουδάζουν», δεν δίναμε πεντάρα. Μοίραζε δωρεάν(;) τα βιβλία στον μαθητόκοσμο, καρφί δεν μας καίγονταν για τους μικρούς… Νέρωνες που τα’ καιγαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, σε σχολικούς αυλόγυρους. ΤΙ άλλο (δι)έπρατταν οι Κυβερνήσεις, στα πλαίσια της ψηφοθηρικής τους «ιδεολογίας»;

«Κάθε χωριό και γυμναστήριο» διεκήρυττε η Χούντα, «κάθε (κωμό)πολη και ΤΕΙ, κάθε πόλη και πανεπιστήμιο» κραύγασε η δημοκρατία και το’ κανε πράξη. Για τις ανάγκες της αγοράς, για το χατίρι των κατοίκων κι όλα ανταποδοτικά της ψήφου.

ΤΟ πράγμα στράβωσε και κάπου (που πονάει) θα έβγαζε. Σε αδιέξοδα, για τα οποία οι πραγματικοί δράστες (πολιτικοί που κράταγαν μαχαίρι και πεπόνι) σηκώνουν τους ώμους. Κοινωνίες που έκαναν το καθήκον τους για τις τοπικές καφετέριες και για τα διαμερίσματα. Ωστόσο, πέρα απ’ τις ανάγκες για παιδεία που την έκαναν αγνώριστη και ελευθερία που τη στραπατσάραμε, υπάρχει και πιο αναγκαίο αγαθό. Η υγεία με τις απαιτήσεις της. Το ΕΣΥ με τους προμηθευτές και τα άδεια ταμεία. Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία που «έμειναν» από υλικό και με απλήρωτο προσωπικό.

ΤΟ Υπουργείο (Παιδείας) έβαλε το χέρι στη… τσέπη. Χωρίς (ακόμα) να το βάλει στον γιακά της σπατάλης και των ολετήρων του. Τονωτική ένεση μη ξεψυχήσουν τα δυο μεγάλα νοσοκομεία και σωριαστεί το ΕΣΥ που το τραβολογούν συμφέροντα. Και, βέβαια, η… αλληλοβοήθεια είναι επιβεβλημένη, αλλά περίεργη και μη αναμενόμενη. Γιατί; Γιατί έβαλε το χέρι στη τσέπη το ένα υπουργείο, έπιασε τα ψιλά και τα’ ριξε στο άλλο, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Με νοοτροπίες που ανακυκλώνουν την ανωμαλία και την αταξία. Χωρίς μέριμνα για οικονομία και νοικοκύρεμα έγκαιρα και (προ)μελετημένα. Αν το δημόσιο χρήμα όλοι το βλέπαμε σαν δικό μας και δεν το κατασπαταλούσαμε, θα ‘ταν φυσικό και ενθαρρυντικό να μεταφέρεται περίσσευμα απ’ το ένα υπουργείο στο άλλο.