ΕΙΛΩΤΕΣ...

Με τους μικρούς συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις
τα δάχτυλά μας έσκαψαν βαθιά τη μαύρη γη,
ωραίους λάκκους φτιάξαμε, να μπουν οι ψευδαισθήσεις
κι ανοίξαμε το δρόμο μας προς την υποταγή.

Εξαρτημένοι, υποτελείς, τους έχουμε επιτρέψει
σταδιακά τις τύχες μας να ορίζουν οι ληστές
κι αυτοί γελώντας της ντροπής τις δάφνες έχουν δρέψει
και διαφεντεύουν τις ψυχές των δούλων τις πιστές.

Η μαζική μας ύπνωση θα μπει στην ιστορία,
κοιτάμε ό,τι κερδίσαμε να βγαίνει στο σφυρί,
πρωταθλητές στο βόλεμα και στην αδιαφορία
σαν ντροπιασμένοι είλωτες, ραγιάδες θλιβεροί.

Κι εσύ, ανύποπτε αδερφέ, ακόμα καμαρώνεις
μες στην πλαστή σου ευμάρεια μ’ αφέλεια θαυμαστή,
καυχιέσαι, εθελοτυφλείς κι ανίδεος ξαπλώνεις
κι έχουν στον κήπο σου στρατιές κοράκων μαζευτεί.

Ένα κελί πιο άνετο – δε λέω – σου ‘χουν χτίσει
και τα δεσμά σου στόλισαν μ’ ασήμι σκαλιστό
και σ’ έχουν κάνει, αδερφέ, αυτοί που σ’ έχουν γδύσει,
για το ψωμί που σου πετούν να λες «ευχαριστώ».

Από τα Εσωτερικά Μονοπάτια


του Φώτη Ρούμπου

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Το είδα το Ξάνθη - φιλοσοφείν