Εσφίξτε τους παλιανθρώπους στον λαιμό! – IIIγ2

(προηγούμενο)
υνεχίζουμε με τη σύντομη εξιστόρηση των (προ)ιστορικών γεγονότων ά λά Εργοδότης! Ναί, “σύντομη” – διότι, ως αναγνώστης, διαπιστώνω πως είναι σύντομη. Κι ας φαίνεται σχοινοτενής.
vi. Ακχενάτεν – Μωϋσής
Φτάνουμε στον 14ο αιώνα πΧ. Στην Αίγυπτο προκύπτει ξαφνικά ως φαραώ ένας καθαρός Ατλάντειος, μέλος του “τυφωνικού ιερατείου”. Καί οι πρόγονοί του (πατέρας, παππούδες, κτλ), βέβαια, τέτοιοι ήτανε, αλλ’ αυτοί δεν έδωσαν “δείγμα γραφής” εχθρικό προς την Αίγυπτο καί τον λαό της. Ετούτος εδώ …έδωσε ρέστα!

Ενώ στην αρχή ονομαζόταν “Αμενχοτέπ” (ο Δ’), δηλαδή κάτι σαν “πιστός υπηρέτης του Άμμωνα” (δηλ. του Δία), αργότερα άλλαξε το όνομά του σε “Ακχενάτεν”. Δεν άλλαξε, όμως, μόνον αυτό: άλλαξε (διά της βίας) όλη την επίσημη θρησκεία της Αιγύπτου!!! Έβαλε ως μέγιστο θεό τον Ήλιο (τον “Άτον”), επέβαλε την προσκύνησή του, κατέστρεψε τους παλιούς ναούς, κυνήγησε τους παλιούς ιερείς, άλλαξε τις επιγραφές -όπου τις έβρισκε- με τα ονόματα των παλιών θεών, κατέστρεψε τις απεικονίσεις των παλιών θεών,… κι έβαλε τον στρατό με τους μισούς Αιγυπτίους να κυνηγάνε τους άλλους μισούς. Αναμφίβολα, υπήρξε ο χειρότερος ηγεμόνας όλων των εποχών.
Παρένθεση: Είναι εντελώς λάθος ο ισχυρισμός ότι ο Ακχενάτεν ήταν ο πρώτος μονοθεϊστής της Ιστορίας. (Θά ‘θελαν μερικοί “Ιστορικοί”, αλλά…) Ο Ακχενάτεν εισήγαγε τη λατρεία τεσσάρων θεοτήτων: του Ήλιου, της Σελήνης (ως δευτερεύουσας θεότητας), καί ως τριτευουσών θεοτήτων της Αφροδίτης, καί -δεν θυμάμαι, νομίζω- του Σείριου. Λένε ότι ήταν τόσο ψώνιο, που ταύτιζε τον εαυτό του με τον Ήλιο, τη γυναίκα του με τη Σελήνη, καί τις κόρες του με τις άλλες δύο θεότητες. Πάντως, ψώνιο ήταν σίγουρα – διότι, αν καί παραμορφωμένος (σώμα καί κεφάλι εντελώς χάλια), έδωσε εντολή ν’ απεικονίζουν αυτόν καί τη γυναίκα του …γυμνούς!
Όμως, ουδείς τέλειος! Κάποτε έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, κι είδε κι αυτός τις ρίζες των παπύρων από κάτω. Άφησε διάδοχο τον ανήλικο γυιό του Τουταγχαμών. Άφησε, επίσης, έναν λαό διχασμένο, μίση, έριδες… Κι έναν θρασύτατο ιερωμένο αδελφό, παπά του Όσιρι, γνωστόν υπό το όνομα “Μωϋσής”. Σύμφωνα με την ιουδαϊκή θρησκεία, “Μωϋσής” σημαίνει “σεσωσμένος”, αλλά σύμφωνα με την Αιγυπτιακή γλώσσα δεν σημαίνει τίποτε απολύτως! Σημαίνει απλά “ο γυιός του…”. (Παράβαλε: “Τούθμωσε” = ο γυιός του Τούθ – Θώθ, ο Θεός Ερμής των Αιγυπτίων. Ή: “Άχμωσε”. Καί ούτω καθ’ εξής.) Το πραγματικό του όνομα ήταν Τισιθέν, καί το παρατσούκλι του Οσάρσεφ ( = παπάς του Όσιρι).
Ο Τουταγχαμών, καλών προθέσεων παιδί, πήγε να συμβιβάσει παλιά καί νέα θρησκεία. Αλλά δεν πρόλαβε να βασιλεύσει, καί πέθανε σε ηλικία 18 ετών. Αμέσως μετά άλλαξε καί η δυναστεία, καί οι νέοι φαραώ εκδηλώθηκαν σαφώς υπέρ της παλιάς θρησκείας, η οποία πήρε το πάνω χέρι. Φυσικά, οι πιστοί στον Ακχενάτεν καί ταυτόχρονα πιστοί της νέας θρησκείας εδιώχθησαν αγρίως. Καί θα περνούσαν όλοι από λεπίδι, αν δεν επενέβαινε ο γέρων Μωϋσής, να ζητήσει ομαλή καί ακαταδίωκτη φυγή απ’ την Αίγυπτο. (Αυτή είναι η “Εξοδος” της Π. Διαθήκης. Ούτε θάλασσες στα δύο, ούτε θρίχες περμανάντ του είδους.) Βλέπετε, στους ιερείς, ακόμη καί τους αποσχισθέντες, υπήρχε αρκετός σεβασμός. Άσε που ο τότε φαραώ (ο Χορεμχέμπ) ήθελε να ξεμπερδεύει με τους αιρετικούς δυνάστες του λαού του μιά ώρ’ αρχήτερα.
Ο Μωϋσής, όμως, δεν ήθελε απλά την ησυχία του. Ήθελε να συνεχίσει το έργο του αδελφού του, του Ακχενάτεν, όταν θα ξανάβρισκε ευκαιρία. Γι’ αυτό περιέτρεχε σαράντα χρόνια την έρημο, όχι πως δεν ήξερε πού βρίσκονται οι εύφορες γαίες. Ήθελε να ξαναμπεί στην Αίγυπτο θριαμβευτής! Η Αίγυπτος ήταν η πραγματική “Γή της Επαγγελίας”, όχι η Παλαιστίνη!
Προς τούτο, σκέφθηκε – καί ορθώς- ότι δεν μπορεί να γίνει φαραώ μόνος του. Έπρεπε πρώτα να δημιουργήσει στρατό. Κι έτσι, μάζεψε πολλούς γύρω του:

• Τους δυσαρεστημένους εκδιωχθέντες αιρετικούς – εν ολίγοις, όλους τους (κρυπτο)Ατλάντειους της Αιγύπτου.
• Πελασγούς της περιοχής, ως ισχυρούς συμμάχους. (Βλέπε: Ιοθώρ.)
• Άραβες (διάβαζε: Εβραίους) ληστές της ερήμου, μαθημένους στη δύσκολη διαβίωση.
• Αιθίοπες, ακριβέστερα Σομαλούς, παραδοσιακούς εχθρούς της Αιγύπτου.

Καί δοκίμασε την τύχη του!…
Παρεμπιπτόντως, οι δύο τελευταίες κατηγορίες είναι αυτοί, που ο Μανέθων (Αιγύπτιος ιερέας της Ελληνιστικής Εποχής) αποκαλεί “πλήθος μιαρών ανθρώπων”, στο έργο του “Αιγυπτιακά” (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2). Οι Σομαλοί, ειδικά, είναι νεάντερταλ. Οι δε κρυπτο-Ατλάντειοι αιρετικοί λέγεται ότι έπασχαν κι από ένα είδος λέπρας – μάλλον από τις ενδογαμίες.
Κατά την τεσσαρακονταετία “της περιπλάνησης στην έρημο” πρέπει να δόθηκαν αρκετές μάχες με τον Αιγυπτιακό στρατό, στις οποίες ο “στρατός” του Μωϋσή απεκόμισε άλλες τόσες σφαλιάρες. Αλλ’ αυτά η “Παλαιά Διαθήκη” τα κάνει γαργάρα! Αντίθετα, εμφανίζει -δίκην παπατζή- “ήρωες” απ’ το μηδέν, όπως εκείνος ο “Ιησούς του Ναυή”. Ο οποίος εμένα μου θυμίζει τον Ιάσονα της …νηός (Αργούς)! Δεν υπήρχε καί κοπυράϊτ τότε, επομένως όποιος άκουγε έναν μύθο που του άρεσε, τον έκοβε καί τον έρραβε στα δικά του μέτρα. Χωρίς να δίνει λογαριασμό.
Αυτή είναι η πρώτη φορά ιστορικώς, που συναντήθηκαν όλοι οι πυρήνες εθνών, που ακολούθησαν έκτοτε την ιουδαϊκή (δηλ. Πελασγική Κρόνια) θρησκεία.
Τελικά, δεν κατάφεραν οι λήσταρχοι του Μωϋσή να μπουν στην Αίγυπτο. Είδαν κι αποείδαν, κι αυτοί κι οι αρχηγοί τους, ότι δεν γίνεται τίποτε σαράντα χρόνια φουρναραίοι, καί τράβηξαν βόρεια. Εκεί, μάλλον μετά από υπόδειξη των Ατλαντοπελασγών “Φοινίκων” (που είχαν κάνει το ίδιο 900 χρόνια πριν), επέπεσαν στις ατείχιστες πόλεις των Κρητών της περιοχής, που δεν περίμεναν εχθρική επίθεση (καί γιατί, άλλως τε; ), καί τους κατέσφαξαν.
Ακόμη σήμερα εξακολουθούν να τους σφάζουν.
Ως υστερόγραφο στην ενότητα αυτή: Οι μετά τον Τουταγχαμών φαραώ μάζεψαν τους αιρετικούς, καί σε πρώτη δόση τους έβαλαν να κατοικήσουν στην -ερημωμένη πλέον- πρωτεύουσα των Ύκ-σως, την Αύαρι. Τυχαίο; Όχι. Γνώριζαν άριστα ότι πρόκειται γιά συγγενείς των “ποιμένων”, καί τους το έδειξαν εμπράκτως.
Ως δεύτερο υστερόγραφο: Σας είπα, πως “αυτοί” δεν αφήνουν τίποτε “δικό τους” σε ξένα χέρια. Η σαρκοφάγος του Αμενχοτέπ Γ’ (του -επίσης Ατλάντειου- πατέρα του Ακχενάτεν) βρίσκεται στο μουσείο του Βερολίνου, καί το ξεκαθάρισαν ότι δεν την επιστρέφουν στην Αίγυπτο. Η μούμια του βρέθηκε πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν θυμάμαι πού βρίσκεται τώρα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ούτε κι αυτή θα επιστραφεί στην Αίγυπτο. Η σαρκοφάγος καί η μούμια του Τουταγχαμών βρίσκονται μεν στο μουσείο του Καΐρου, αλλά ταξίδεψαν κι ως το Λονδίνο (το 1972), εφ’ όσον τις ανακάλυψε Άγγλος. (“Δικός τους” κι αυτός.)
Ο παππούς βρέθηκε, ο εγγονός βρέθηκε, απομένει ο αρχιαιρετικός γυιός. Κανείς δεν γνωρίζει τί απέγινε, ίσως τον ξεθάψανε καί τον έριξαν στους κροκοδείλους του Νείλου αμέσως μετά που επανήλθε η παλαιά θρησκεία. Αλλά, αν εξακολουθεί να υφίσταται η μούμια του Ακχενάτεν,… πάτε κανένα στοιχηματάκι, ότι δεν θα την αφήσουν στην Αίγυπτο;
vii. Μαρδόνιος – Εσθήρ
Από το τέλος του 14ου αιώνα πΧ, μέχρι τον 6ο πΧ, οι Έλληνες ακολουθούν την παλιά τους τέχνη: τον αλληλοσπαραγμό. Νά κάτι Μεσσηνιακοί Πόλεμοι, νά κάτι Φωκικοί, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Κάτω, στην Παλαιστίνη, καί οι ιουδαίοι τρώνε τις φάπες τους – πότε από Ασσυρίους, καί πότε από Βαβυλωνίους. Τους απελευθερώνουν οι (νικητές των Βαβυλωνίων καί Αιγυπτίων) Πέρσες του Κύρου, πιθανώτατα με το βλακώδες σκεπτικό: “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”. Δεν ήξεραν κι αυτοί, δε ρώταγαν!
Ο αυθεντικός Εβραίος Μαρδόνιος (“Μορντεχάϊ” το πραγματικό) είναι μεταξύ αυτών των Εβραίων, που συλλαμβάνουν την ιδέα να κυριαρχήσουν σε όσα έθνη της εποχής εκείνης είναι ανεκτικά προς αυτούς, καί να διαλύσουν (με τα όπλα …των άλλων) όσα έθνη δεν χωνεύουν. Στο κάτω-κάτω, τόσοι καί τόσοι τυχοδιώκτες το κατάφεραν στο παρελθόν. Μίνως, Πέλοπας… Γιατί όχι κι αυτοί;
Βάζοντας, λοιπόν, την αδελφή του Εσθήρ να γίνει η αγαπημένη παλλακίδα του Πέρση αυτοκράτορα, ο Μαρδόνιος καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός. Από ‘κεί καί μετά σφάζει καμιά τριανταριά χιλιάδες “διαφωνούντες”, με πρώτον καί καλύτερον τον πρώην πρωθυπουργό Άμμωνα. (Στην Ιστορία είναι γνωστός ως “Αμάν”, καί τον αναθεματίζουν οι ιουδαίοι κάθε χρόνο σε μιά γιορτή τους.) Τους οποίους αντικαθιστά με δικούς του -  εννοείται.
Ο Άμμων, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, ήταν μετριοπαθής Πελασγός της Μ. Ασίας, δηλαδή φιλικός προς τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας. Προφανώς, το ίδιο ήταν καί οι λοιποί σφαγέντες. Αλλά, τέτοιες “μετριοπάθειες” έπρεπε να βγούν απ’ τη μέση, προκειμένου ν’ ανεβούν οι Εβραίοι καβάλα στ’ άλογο. Κι εφ’ όσον ανέβηκαν, αρχίζει ο χοντρός διωγμός των Ελλήνων. Άγρια φορολογία στις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας (σας θυμίζει τίποτε; ), απειλές πολέμου, εισβολή στην κυρίως Ελλάδα (σας θυμίζει τίποτε κι αυτό; – τους λαθρομετανάστες, ας πούμε; ). Μέχρι που ο Μαρδόνιος είδε ότι ναί μεν, τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά δεν είμαστε ευκολοχώνευτο φαγητό γιά τη φάρα του.
viii. Κάδμος – Γεφυραίοι
Κάπου τον 9ο αιώνα πΧ, επέστρεψε στη Θήβα καί στα πέριξ (δηλ. στους τόπους καταγωγής τους) μία ομάδα Πελασγών, αναμεμειγμένων στο μεταξύ με κοκκινομάλληδες Άτλαντες, υπό τον Κάδμο. (Χαρακτηριστικό πελασγικό το σύμπλεγμα συμφώνων -δμ-.) Αυτούς, οι λοιποί Έλληνες τους ονόμασαν ειρωνικά “Γεφυραίους”, δηλαδή ότι γεφύρωσαν, διέσχισαν το Αιγαίο. Αλλά αυτό το παρατσούκλι είχε παλαιότερες ρίζες, διότι “Εβραίοι” σημαίνει ακριβώς “Γεφυραίοι”. Καί το “Αβραάμ” είναι ακριβώς ο “γεφυρώσας”. (Εάν δεν βλέπετε πως “Εβραίος” καί “Αβραάμ” είναι το ίδιο, τότε τί να πώ!) Οι Έλληνες σαφώς ήταν ενημερωμένοι περί Εβραίων, γι’ αυτό καί κόλλησαν στους επιστρέψαντες το εύστοχο παρατσούκλι. Εννοείται, βέβαια, πως οι “Φοίνικες” του Κάδμου λατρεύανε τον Κρόνο – εξ ού καί η …προσφώνηση. Δηλαδή, “- Είσαστε ίδιοι με τους λοιπούς θρησκευτικώς ιουδαίους!”
Γι’ αυτό έγραψα παραπάνω ότι η απώτερη καταγωγή των “Αράβων” ίσως είναι η Ινδία. (Καί η απώτατη… ακόμη δεν μου είναι γνωστή.) Απ’ όπου “γεφύρωσαν” τον Ινδικό Ωκεανό, καί βρέθηκαν στην Υεμένη.
Παρένθεση: Οι σημερινοί Φιλόλογοι λένε αηδίες, ότι δηλαδή ο Κάδμος μας έφερε εδώ τα “φοινικικά γράμματα”. Ο Κάδμος απλά ξανάφερε πίσω ένα αρχαιότατο Ελληνικό σύστημα γραφής, που είχαν πάρει μαζί τους οι Πελασγοί φεύγοντας. Αυτό, ακριβώς, που χρησιμοποιούμε καί σήμερα! Καί μάλιστα, τό ξανάφερε ατελές – με 22 γράμματα, έναντι …39 κανονικών! (Πώς καί πού …”κανονικά” Ελληνικά γράμματα; Ρίξτε μιά ματιά στις βραχώδεις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού! Τα “γιατί” καί τα “πώς”, όμως, άλλη φορά.) Τους δίνω, όμως, κι ένα δίκιο, επειδή σ’ αυτή την πλάνη έπεσε καί ο Ηρόδοτος.
Οι Γεφυραίοι κάθησαν ήσυχα κάπου τέσσερεις αιώνες. Πλην όμως, όταν έμαθαν τα νέα από απέναντι, από την Ιωνία, μία κλίκα τους απεφάσισε να δοκιμάσει την κατάληψη της εξουσίας της σπαρασσόμενης από έριδες Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο του Μίνωα!!!! Ήθελαν να συμμετάσχει η αδελφή του Αρμόδιου στην πομπή των Παναθηναίων, ο Πεισίστρατος είπε όχι, οι Γεφυραίοι το θεώρησαν …προσβολή (σωπάτε, ρέ! από πότε οι νοικοκύρηδες δίνουν λογαριασμό σε ξένους; ), τό ‘παιξαν θυμωμένοι, καί σκότωσαν τον Πεισίστρατο. Με τη βοήθεια των (επίσης ξένων, απλά πολιτογραφημένων Αθηναίων) Αλκμαιωνιδών.
Παρένθεση: Εκείνο που πάλι γράφεται πρώτη φορά δημοσίως, είναι πως οι Γεφυραίοι πρώτα κατέστρεψαν τις αποτροπαϊκές στήλες της Αθήνας, πριν κάνουν “ντού!” εναντίον της. (Καί οι ιουδαιοκαβαλλημένοι Πέρσες κατέστρεψαν το ίδιο το κέντρο εκπομπής “θετικής ενέργειας”, το Εκατόμπεδον.) Τις λεπτομέρειες πάλι δεν θα σας τις πώ, αλλά θυμηθείτε το σπάσιμο των κεφαλών των “Ερμών” από τον επίσης Αλκμαιωνίδη ΠΡΟΔΟΤΑΡΟ πούστη Αλκιβιάδη καί τους φίλους του. Ίδια καμώματα, ίδιων ανθρώπων, εκατό χρόνια μετά! Άλλως τε -τί σύμπτωση!-, αδερφή (“καταπύγων”) ήταν καί ο Αρμόδιος! Να θυμηθούμε καί τους κρυπτοϊουδαίους “μπαχαλάκηδες” της σημερινής Ελλάδας, που καταστρέφουν αγάλματα; Το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνουν, με τους προγόνους τους. Βλέπετε πως τίποτε δεν άλλαξε, τόσους αιώνες μετά… (Μπαίνω στον πειρασμό να συγκρίνω όμοια, καί να πω ότι τους μπαχαλάκηδες δεν τους κόβω γιά πολύ φανατικούς άντρες, ούτ’ αυτούς! )
Τώρα, βέβαια, οι πιό έξυπνοι αναγνώστες μου θα με ρωτήσουν, αν καί τα σημερινά αγάλματα είναι αποτροπαϊκά. Κι αν (λογική επόμενη ερώτηση) τοποθετήθηκαν σε συγκεκριμένες θέσεις, από γνώστες της σχετικής τεχνικής, ώστε να δίνουν θετική ενέργεια στις πόλεις. Διότι -παλιά δουλειά- το ίδιο έκαναν καί τα μενίρ, ή οι οβελίσκοι.
Θα σας απαντήσω ότι οι γνώσεις των όποιων “μυστών” σήμερα είναι ελλιπείς – κι ευτυχώς. (Οι γνώσεις θα γίνουν πλήρεις, όταν κι η Ελλάδα ξαναγίνει Ελλάδα.) Έτσι, τα σημερινά αγάλματα πόρρω απέχουν απ’ το να είναι αποτροπαϊκά, κι ας τ’ αφήσουν οι μισόκαλοι “μπαχαλάκηδες” στην ησυχία τους. (Μπορεί οι σκαλισμένες μορφές να ενοχλούν τη θρησκεία τους, αλλά στα παπάρια μας. Δεν τους ρωτήσαμε.)
Επίσης, οι έξυπνοι αναγνώστες μου θα με ρωτήσουν πού το ξέρω, ότι η Αθήνα του Πεισίστρατου είχε αποτροπαϊκές στήλες. Δεν θα σας απαντήσω. Θα σας πω μονάχα ότι, όοοοοοσο καί αν προσπαθούν οι εχθροί των Ελλήνων να κρύβουν πράγματα της (Προ)Ιστορίας μας, θα βρίσκομαι εγώ γιά να τους τη σπάω αγρίως καί να τους κάνω να λυσσάζουν! Τις δε αντιρρήσεις τους, να τις χώσουν εκεί που ξέρουν – κι ας μη γίνω ποτέ δόκτωρ Αρχαιολογίας!
Τέλος παρένθεσης.
Οι Γεφυραίοι, εκτός απ’ τον Κρόνο, λάτρευαν κι άλλους Θεούς, κι άλλες Θεές του Ελληνικού Πανθέου. Λογικό, διότι κατά βάση ήσαν Πελασγοί. Μεταξύ αυτών, λάτρευαν μεγάλως τη Δήμητρα. Θυμηθείτε το αυτό, θα μας χρειαστεί παρακάτω.
ix. Ρώμη
Μάθανε πως …, άντε, να μην το πω, πλακώσανε κι οι δυτικοί Πελασγοί! Γίνεται σκορποχώρι η αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, τσακώνονται μεταξύ τους τα Ελληνιστικά βασίλεια, βρήκαν ευκαιρία κι οι Πελασγοί Ρωμαίοι να επεκταθούν. Πρώτα ενώνουν τους επίσης Πελασγούς γείτονές τους (Ετρούσκους καί λοιπούς) υπό την ηγεμονία τους. Μετά, επιτίθενται εναντίον των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας (Νότια Ιταλία καί Σικελία). Κάμπτουν την αντίστασή τους, τις ενώνουν κι αυτές υπό την ηγεμονία τους, κι εξορμούν.
Πρώτος στόχος η Ελλάδα, όπου κάνουν όργια. Σύλλας, Μόμμιος, καί διάφοροι τέτοιοι, δίνουν ρέστα μισανθρωπίας καί γαϊδουριάς απέναντι στους Έλληνες. Χειρότεροι κι από σημερινούς Αλβανούς ληστές. Αλλά τα ωραία τα ξέρουν, οι κουφάλες! Σηκώνουν όποιο όμορφο άγαλμα βρίσκουν μπροστά τους, καί το πάνε στα σπίτια τους. Πάλι δίκην Αλβανών κατσαπλιάδων, που ορέγονται Πόρσε καί Φερράρι!
Παρένθεση κι εδώ, να πω ότι ο ισχυρισμός των βιβλίων Ιστορίας, ότι η Ρώμη κατέλαβε την Ελλάδα, είναι ανακριβέστατος. Ποιά “Ρώμη” κατέλαβε ποιά “Ελλάδα”; Η Ρώμη ήταν το πολύ καμιά εκατοστή χιλιάδες κόσμος. Από μόνη της, δεν μπορούσε να ονειρεύεται κοσμοκρατορία. Δηλαδή, οι Έλληνες στρατιώτες των πόλεων της Μ. Ελλάδας, πχ Συρακούσιοι καί Ταραντίνοι, κατέλαβαν τ’ αδέρφια τους ως “Ρωμαίοι”; Εντελώς παράλογο! ‘Αλλως τε, ποιά “Ελλάδα” κατέλαβαν, που η Ελλάδα είχε αδειάσει από κόσμο;
Καί πού πήγαν οι Έλληνες κι έφυγαν; Στην Αλεξάνδρεια καί την Αντιόχεια, όπου υπήρχε μέγιστη ανάγκη γιά διδασκάλους της Ελληνικής, κι εύκολο χρήμα. Τί να παιδεύεται, τώρα, ο νέος στα πατρογονικά χωράφια; Όπως μου έλεγε κάποτε ένας μπάρμπας στη Σαντορίνη, ότι δεν βρίσκονται εύκολα νέοι, ν’ ασχοληθούν με τ’ αμπέλια, διότι είναι πολύ κουραστική δουλειά. Προτιμούν ν’ ανοίξουν ένα μπαράκι, καί να κονομάνε περισσότερα. Άρα, οι (“)Ρωμαίοι(“) κατέλαβαν μιά Ελλάδα άδεια από πληθυσμό! Ποιός να βρεθεί να πάει φαντάρος, να τους αντισταθεί;
Κι έτσι, οι (“)Ρωμαίοι(“) συνεχίζουν εναντίον των Ελλήνων των βασιλείων της Αλεξάνδρειας καί της Αντιόχειας, τα οποία καί ροκανίζουν σιγά-σιγά. Έως ότου κυριαρχούν πλήρως επάνω τους, κι αυτά παύουν να υπάρχουν.
Εδώ, λοιπόν, στην ενιαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υπό τους πελασγικούς αετούς, εμφανίζεται η σημερινή θρησκεία μας – ο χριστιανισμός!… Σας είπα, σας ξεκαθάρισα πως όλ’ αυτά σχετίζονται. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, δεν μπορούμε να βλέπουμε ως “μεμονωμένα επεισόδια” ούτε κάν τη διαμάχη μιάς Ελληνικής Ορθόδοξης μονής με τον -έστω, τύποις- θρησκευτικό της προϊστάμενο.

(συνεχίζεται)

http://ergdhmerg.wordpress.com