Εσφίξτε τους παλιανθρώπους στον λαιμό!

γράφων δεν συνηθίζει ν’ ανεβάζει αναρτήσεις σχετικές με θρησκευτικά θέματα. Εκτός που τυγχάνει καραμπινάτος αμαρτωλός, δεν είναι ούτε “θεούσος”, ούτε μοδόπληκτος απ’ τη μόδα της “νεορθοδοξίας”. Τ’ είν’ αυτό το τελευταίο, τώρα, έ;
Εκτός απ’ τους φανατικούς χριστιανούς “παλαιάς κοπής”, δηλαδή κάτι τύπους με εμφάνιση συνταξιούχων θεολόγων, βλέπε συντηρητικό κούρεμα, συντηρητικά κοστούμια κτλ (που, να πω την αμαρτία μου: δεν τους ξεχωρίζω απ’ τους γιαχωβάδες! χέχέ!!! ), καί κάτι κυρίες με μακριές φούστες καί κότσο στα μαλλιά, τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια εμφανίστηκαν κάτι φρούτα, που ναί μεν μπορεί να φοράνε σκουλαρίκια καί κοντοβράκια, ή να ξέρουν όλον τον Μάρξ απέξω, αλλά τους βλέπεις ταυτόχρονα πχ να τσιτάρουν ρητά από λόγους του …Ιωάννη του Χρυσοστόμου με περισσή ευκολία! Καί κάθε τρεις καί λίγο ρίχνουν κι ένα ταξιδάκι στο “Όροc”, να “πάρουν ευλογία”.

Περιττό να σας πω, ότι ο ξερολισμός, ο εγωϊσμός, αλλά καί η ημιμάθεια κάτι τέτοιων, σπάνε κόκκαλα.
Σ’ ένα απ’ αυτά τα παλληκάρια, δεν κρατήθηκα, καί του την είπα! “- Τί τη θες την ευλογία απ’ το Όροc, καί θα πας ολόκληρο ταξίδι; Κάτσε, ρέ, στην παραλιακή, καί πιές μιά φραπεδούμπα! Το ίδιο ωραία θα αισθανθείς!”
Με αγριοκοίταξε, αλλ’ αγρίεψα χειρότερα.
“- Καί τ’ είν’ ο Θεός, ρέ; Τεχνητός δορυφόρος με gps, να σου δίνει ευλογία νοτίως της Ουρανουπόλεως, αλλά βορείως …γιόκ;”
Τί να πείς… Άλλος μαλάκας του είδους, πάλι, με αποκάλεσε “άθεον”, επειδή του είπα ότι το δήθεν θεοσεβές Βυζάντιο, που αυτός ονειρευόταν ως ιδανικό, ήταν γεμάτο από συνομωσίες, ίντριγκες, φόνους (καί η παλαιά, αλλά καί η νέα Αγία Σοφία μαγαρίστηκαν από φόνους αυτοκρατόρων εκεί μέσα), καί κάθε μορφής παλιανθρωπιά.
Αποκορύφωμα της μοδοπληξίας αυτού του είδους αποτελούν κάτι Ματατζήδες με …κομποσχοίνια (όρα, αναγνώστη μου, πρόσφατες φωτογραφίες της ειδησεογραφίας), που όμως δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να σπάζουν τα κεφάλια των χωρικών στις Σκουριές.
Ο γράφων, λοιπόν, δεν έχει πληγεί από τέτοιου είδους σχιζοφρένεια. Οφείλω δε να προσθέσω ότι εμένα οι ιερατικοί τίτλοι δεν μου λένε απολύτως τίποτε, διότι η παροιμία “Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά!” είναι σοφή. Τα δε περί πενίας καί υπακοής κτλ, τ’ ακούω βερεσέ. Άλλως τε, καλόγερος ήταν αυτός, που μας φόρεσε καπέλλο (φέσι, γιά να είμαι ακριβής! ) τους Τουρκαλάδες γιά σχεδόν μία χιλιετία, μισή από την οποία ήμασταν υποτακτικοί τους!… καί συνεχίζουμε να τους έχουμε βάρος. Είτε σ’ αρέσει, είτε όχι, αναγνώστη μου, χάρη στις βρωμερές συνομωσίες του Μιχαήλ Ψελλού υπηρετεί σήμερα το κάθε Ελληνόπουλο διετή θητεία στα σύνορα.
Όλοι κρινόμαστε. Με ράσα, ή χωρίς. Ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο. Η δε κοινωνία των κατοίκων του Αγίου Όρους αποτελεί μικρογραφία της απέξω κοινωνίας. Δεν αποτελείται 100% από εξ ορισμού αγίους.
Ρητέον επίσης ότι ο γράφων αποφεύγει τις μόδες χειρότερα απ’ ό,τι ο διάολος το λιβάνι… διότι οι μόδες χαλάνε τα πάντα. Τα μετατρέπουν ανεπιστρεπτί σε σκουπίδια. Έχω δικαιωθεί πολλές φορές. Θέλετε παράδειγμα; Ψάξτε να βρείτε καλοκάγαθο χωρικό, που στην ταβέρνα του θα φάτε φρέσκα, αγνά προϊόντα σε χαμηλή τιμή! Σιγά μη βρείτε! (Εμένα, σ’ ένα χωριό, προσπάθησαν να μου πουλήσουν “γαλοτύρι”, βγαλμένο… από πλαστικό κουβά γνωστής βιομηχανίας! Η δικαιολογία τους; “- Μα… το γράφει η ετικέτα!” !!!!!! Λες καί μιλούσαν σε άσχετον!) Ή, ψάξτε να βρείτε απάτητη παραλία χωρίς σκουπίδια! (Είδες ο τουρισμός;…)
Ή, ψάξτε να βρείτε …γνήσιον …αριστερό, που απεχθάνεται το βρωμερό χρήμα των διαφόρων επιδοτήσεων της “ΕΟΚ καί ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο”, καί δεν θα το τσεπώσει σε πρώτη ευκαιρία!
Όμως, παρά την μη συμμετοχή μου σε “νεορθόδοξα” δρώμενα, φοβάμαι ότι θα δικαιωθώ ακόμη μία φορά, εξ ού καί το σημερινό άρθρο.
- Ναί, αλλά αφού μας αράδιασες όλα τα παραπάνω, εφ’ όσον είσαι άτομο “εκτός νυμφώνος”, τί σε νοιάζ’ εσένα, ρε Εργοδότη, γιά τους Εσφιγμενίτες; Άσε να τα πεί κανάς άλλος, …αρμοδιώτερος!
Διότι, αναγνώστη μου, η εδώ διαφαινόμενη καταστροφή θα είναι καί τρομερή, καί μη αντιστρεπτή.
Με νοιάζει και προσωπικά, διότι συγκινούμαι όταν βλέπω τέτοια σκυλίσια αφοσίωση σε αρχές. Όταν όλα καταρρέουν, όταν το πάν απόλλυται, να βλέπω άτομα νά ‘χουν στυλώσει τα πόδια τους, γιά να υπερασπιστούν αυτό που φαίνεται χαμένο! Να βλέπω άτομα να φυλάνε Θερμοπύλες!
Κι εγώ μαζί τους, τότε – ανάμεσα στους Θεσπιείς!
Θες ότ’ είμαι καί ρομαντικός (τρομάρα μου), ακόμη καί αντίπαλος νά ‘ναι ο εις αρχάς υπείκων, θ’ αποδώσω τιμές!
Το Άγιο Όρος, λοιπόν, πέρασε από μύρια ιστορικά κύματα. Με τα πάνω του καί τα κάτω του. Με καταστροφές από επιδρομές βαρβάρων, αλλά καί εσωτερικά σκάνδαλα (όπως της Αθωνιάδος Σχολής, που έκλεισε – ή κλοπές ιστορικών κειμηλίων, κτλ).
Τέλος πάντων, περνώντας απ’ όλες αυτές τις μπόρες, συνέχισε καί κράτησε την παράδοσή του. Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα άρχισε να το παρασέρνει η δίνη της εποχής.
Δεν γνωρίζω αν οι παλιότερες εποχές ήταν ευσεβέστερες, καί τώρα πρόσφατα αρχίσαμε τα κολλητιλίκια με τον Οξαποδώ – αν καί η συστηματική μελέτη της Ιστορίας αποκλείει τέτοια επιπόλαια συμπεράσματα. Συνοπτικώς: από ηθικής πλευράς, καί τότε, καί σήμερα, τα ίδια σκ.τά με το συμπάθειο!
Ωστόσο, οι τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα καί οι πρώτες του 21ου, που διανύσαμε, είναι το κάτι άλλο – καί χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Οι άνθρωποι χορεύουν έναν τρελλό χορό, που τον επιβάλλουν τα παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜ”Ε”. Οι ιδέες (εκατό στη δεκάρα) αλλάζουν πεντέξη φορές ημερησίως. Δεν υπάρχει σταθερό σημείο πουθενά, καί δεν έχεις από πού να πιαστείς καί τί να θεωρήσεις ως δεδομένο. Κι ό,τι παραμένει σταθερό (βλέπε: Άγιο Όρος) μπαίνει στο μάτι των τυφωνικών / τιτανικών δυνάμεων της διάλυσης καί του χάους.
Λοιπόν, πάντα υπήρχαν επισκέπτες στο Άγιο Όρος, καί πάντα τα μοναστήρια προσέφεραν καταλύματα. Αλλά υπήρχαν κάποιες σταθερές. Πχ οι περισσότεροι επισκέπτες είχαν μία δεδομένη θρησκευτικότητα, κι από κοντά κολλούσαν στις παρέες καί κάποιοι ιστοριοδίφες, ή απλώς περίεργοι. Όλοι αυτοί, δέ, είχαν συνειδητοποιήσει ότι οι καλόγεροι έχουν μεγάλες θρησκευτικές εορτές τις …μισές μέρες του έτους (καί με διαφορά φάσεως από το νέο ημερολόγιο, οπότε οι καλογερικές γιορτές πέφτανε επάνω σε εργάσιμες των λαϊκών), καί δεν πήγαιναν να ενοχλήσουν κάθε τρεις καί λίγο. Με τις διαρκείς νηστείες, μάλιστα, το φαγητό στις μονές ήταν …αποτρεπτικό! (Γνωρίζω κοιλαρά καί κοιλιόδουλο “γκουρμέ” καλοφαγά, που πήγε -πριν αρκετές δεκαετίες- ως μέλος παρέας στο Άγιο Όρος Δεκαπενταύγουστο, και τον περίμεναν …μελιτζάνες “μπλούμ”! Καί δη, …ξεροσφύρι! Ούτε ψωμί δεν του δώσανε! Έφυγε τρέχοντας, περιττό να σας πω – καί δεν ήθελε να ξανακούσει γιά μοναστήρια καί τέτοια! )
Τελευταία, όμως, από τη στιγμή που άρχισαν διάφορα νεοχριστιανόπληκτα άτομα να “πετάγονται” στο “Όροc” γιά να πάρουν ευλογία απ’ τον πνευματικό γιά …ψύλλου πήδημα, ήταν θέμα χρόνου ν’ ανοίξουν γιά τους καλόγερους …προοπτικές …καρριέρας ξενοδόχων κι εστιατόρων.
εν αποτελούν, όμως, μονάχα οι “νεορθόδοξοι” την πλέον πρόσφατη πληγή του Αγίου Όρους. Υφίστανται παράλληλα άλλες δύο: (α) οι τέκτονες, καί (β) οι πολιτικοί.
Όσον αφορά τους πρώτους, είχα παρατηρήσει από παλιά ότι έχουν ένα μεγάλο κόλλημα με την Εκκλησία. Εκκλησιάζονται τακτικά, ή μερικοί από δαύτους (κυρίως οι χαμηλόβαθμοι) πότε-πότε δίνουν λεφτά (γιά να γραφτεί τ’ όνομά τους σε μαρμάρινη πλάκα δωρητών έξω απ’ την είσοδο), καί τα τοιαύτα. Δεν έδινα σημασία, διότι έκαστος άνθρωπος έχει μερικές λασκαρισμένες βίδες. Εάν αυτωνών το λασκάρισμα συνίσταται στο ότι θεωρούν τις εκκλησίες σχολείο καί τις στοές …φροντιστήριο (γιά να περάσουν στις …εισαγωγικές γιά τον Παράδεισο, προφανώς), με γειά τους, με χαρά τους!
Ούτε δίνω σημασία στο αν ο τεκτονισμός αποτελεί σέχτα, ή πεπλανημένη παραθρησκεία, κτλ. Αυτά αποτελούν αρμοδιότητα της Επιτροπής Αντιαιρετικού Αγώνα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. (Γιά μένα, οι ορκομωσίες σε βαλσαμωμένα κοκκοράκια καί οι βηματισμοί “σα να πηδάμε πάνω από φέρετρο” είναι αρμοδιότητας ψυχιάτρου.) Αδιαφορώ πλήρως αν πρόκειται γιά μέλη …φιλανθρωπικού σωματείου, που φωνάζουν όλα μαζί: “- Ξίφισον! Ουζαί! Ουζαί! Ουζαί!“, ή μέλη του …Ομίλου Φίλων Πορνοταινιών, που φωνάζουν όλα μαζί: “- Π.ύτσισον! Παρτουζαί! Παρτουζαί! Παρτουζαί!” (Μπερδεγουέη, οι όρκοι στο βιβλίο του ξεπαρθενέματος των θυγατέρων του Λώτ ενδέχεται να καθιστούν τους τέκτονες μετόχους καί των δύο προειρημένων …φιλανθρωπικών …σωματείων ταυτόχρονα! LOL!!!)
Εν ολίγοις, στ’ απαυτά μου το τί μελετάνε καί στο τί ορκίζονται οι τέκτονες.
Με νοιάζει, όμως, καί με καίει μία άλλη ιδιότητά τους, γιά την οποία άπαντες κάνουν την πάπια (καί την προσπερνούν, ρίχνοντάς το στο χαβαλέ με τις αιρέσεις καί τα κοκκοράκια) : Το ότι ο τεκτονισμός ανέκαθεν υπήρξε η αιχμή του δόρατος του αγγλικού (καί αγγλόφωνου, γενικώτερα) ιμπεριαλισμού. Δηλαδή, εάν η αγγλίτσα ήθελε να κατακτήσει μιά χώρα, πρώτα έστελνε τους τέκτονες ως στρατό κατοχής, καί μετά -εάν ήταν απαραίτητο- τις κανονιοφόρους!
Με δεδομένα, τώρα, ότι (α) η χώρα μας απελευθερώθηκε απ’ τους Οθωμανούς, γιά να γίνει παρευθύς …σκλάβα των άγγλων, καί ότι (β) οι απανταχού της Γής τέκτονες υπακούουν στην αρχηγία της “Μεγάλης Ανατολής” της αγγλίτσας, δεν χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα!
Στα παραπάνω, υπήρξε μία ψιλοεξαίρεση… στην περίπτωση της Ιαπωνίας του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. (Γειά σου Μάρκο!) Οι ηπαπαραίοι, όντες εξαπανέκαθεν άγαρμποι γκάνγκστερς, πρώτα έστειλαν τις κανονιοφόρους, καί μετά γέμισαν τη χώρα στοές. Τέλος πάντων… λεπτομέρεια.
Όσον αφορά τους δεύτερους, τους πολιτικάντηδες δηλαδή, κι εδώ τα λόγια περισσεύουν: Τα άτομα αυτά, ό,τι πιάνουν, το μαγαρίζουν! Καί δεν αφήνουν τίποτε απείραχτο… γιά ψήφους καί γιά μίζες. Παντού ανακατεύεται (όπου δεν τον σπέρνουν) ο πολιτικάντης με τις χειραψίες καί τα χαμόγελα. Παντού! Παντού, λέμε! Στους κυνηγετικούς συλλόγους, στους συλλόγους αναπήρων, στους συλλόγους φιλοτελιστών, στους καταυλισμούς των γύφτων, στους ερασιτέχνες αλιείς, στα καφενεία (προεκλογικώς)… Πώς θ’ άφηναν την Εκκλησία μακριά απ’ το βρωμερό άγγιγμά τους;
Κι έτσι, πχ ο Παπατζής πήγαινε κάθε τρεις καί λίγο στην Παναγία Σουμελά (γιά τις ψήφους των Ποντίων – όχι επειδή ήταν πιστός ορθόδοξος, δά), σέρνοντας παράλληλα μαζί του καί την -χεχέ!!!- “πορδοφακλάνα” του! (Ξαναγειά σου, Μάρκο, με τα ωραία σου!)
Να προσθέσω μόνο, ότι η μίζα είναι πλέον κάτι, του οποίου ο απλός άνθρωπος αγνοεί την …εξέλιξη. Γι’ αυτό πρέπει να εξηγήσω στο σεβαστόν μου αναγνωστικόν κοινόν τα …εξελικτικά. Λοιπόν, παλιά, προ αρκετών δεκαετιών, όταν κάποιος έπαιρνε προμήθεια μεσολάβησης γιά κάτι (ακόμη καί καθαρά νόμιμη – πχ τουριστικά γραφεία, σε βγάζανε από την ταλαιπωρία να κλείνεις εισιτήρια με τηλέφωνα κτλ, έναντι κάποιου αντιτίμου), αυτή ήταν της τάξεως του 7% με 8%. Προμήθεια 10% με 12% εθεωρείτο τρομερή, καί από ‘κεί καί πάνω, “δαγκωνιά”.
Σήμερα, όμως, έχουν αντιστραφεί οι όροι! Η όποια εργασία πληρώνεται …10% με 12%, καί το υπόλοιπο ποσοστό αποτελεί τη μίζα!!! Γι’ αυτό βλέπεις να κοστίζει πχ το χιλιόμετρο της σιδηροδρομικής γραμμής πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ! Πάνω από χίλια ευρώ το μέτρο, δηλαδή! Τί σκατά!… Τέσσερεις τραβέρσες τσιμεντένιες καί δύο ατσαλοδοκοί ενός μέτρου, συν τα μπουλόνια (φτιαγμένα όλ’ αυτά σ’ εργοστάσιο με αυτόματες μηχανές), συν τα “περαστικά”, κοστίζουν πάνω από χίλια ευρώ; Άντ’ από ‘δώ πέρα, ρέ αλήτες, που θα φτιάξουμε πλούσια μέχρι καί τα δισέγγονα των πολιτικών!
Πιστεύω, λοιπόν, ότι καταλαβαίνετε πως σήμερα τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ. Παντού. Ακόμη καί στον εκκλησιαστικό παύλα μοναστηριακό τομέα, όπου κυκλοφορούν φοβερά ποσά με “αναπλάσεις”, “αναπαλαιώσεις”, “συντηρήσεις”, καί τα ρέστα.
Εδώ, κάποτε, τα μόνα κάπως χοντρά ποσά που κυκλοφορούσαν, ήταν από την αρχαιοκαπηλία καί λαθρεμπορία παλαιών εικόνων, που τις βουτούσαν εν ψυχρώ διάφοροι (όχι καί τόσο…) “ευσεβείς προσκυνητές”. Κάποια στιγμή μετά, όπως ίσως γνωρίζετε, πονήρεψαν οι καλόγεροι κι έκρυβαν τα κειμήλια, αλλά πονήρεψαν καί οι λαθρέμποροι. Στέλναν κάποιον δικό τους δήθεν να καρή μοναχός, κι αυτός είχε την υπομονή να περιμένει καμιά δεκαριά χρόνια, να κερδίσει την εμπιστοσύνη των υπολοίπων μοναχών, να μάθει τις κρύπτες με τα κειμήλια, κι απάνω στη δεκαετία ν’ αρπάξει ό,τι άξιζε, καί μην τον είδατε. Σα να ήταν φυλακή δέκα χρόνια, αλλά έξω τον περίμεναν οι κρυφές καταθέσεις απ’ τη ληστεία που διέπραξε!
Σήμερα, όμως, μάλλον πέρασε η μόδα -της δεκαετίας του 1970- των παλαιών φορητών εικόνων (που κάθε πλούσιος ανά τας Ευρώπας τις ήθελε γιά το σαλόνι του), καί τα πτωματοφάγα όρνεα που περικύκλωσαν το Άγιο Όρος οσμίστηκαν άλλου είδους “φαγητό”. Πολλά έχουν γραφεί στο Διαδίκτυο σχετικά, μέχρι καί ότι η φλέβα χρυσού απ’ τις Σκουριές επεκτείνεται καί στη χερσόνησο του Άθω, εξ ού καί το ενδιαφέρον των “επενδυτών” να “εξωπετάξουν” τους καλόγερους. Δεν γνωρίζω, μπορεί.
Συμπερασματικώς, όμως: “- Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!”, που είπε καί ο Σπύρος Καλογήρου – “Μαύρος”. Πάρτε καί φωτογραφία αρκετά σχετική με το θέμα μας:

Φαίνεται πως ο λαός έχει αρχίσει να παίρνει πρέφα το τί παίζεται στην καμπούρα του, έστω κι αν τα χώνει (με καθυστέρηση κι ελαφρώς αστόχως – δεν είναι ο Ιγνάτιος ο χειρότερος παραδόπιστος ρασοφόρος που κυκλοφορεί) στον διάδοχο του Χριστόδουλου στον Βόλο, τον “αρχοντάρη” της ΕΤ1.
Τούτων ειπωθέντων, προσθέστε το ότι η ανθρώπινη φύση είναι ελλιπής καί ρέπει προς τον ηθικό κατήφορο, καί θα καταλάβετε αμέσως τί “παίζεται” στο Άγιο Όρος σήμερα. Μ’ άλλα λόγια, πρώτον: Όποιος “κείρεται” μοναχός, δεν παίρνει αυτομάτως πιστοποιητικό αγιότητας. Συνεχίζει να είναι ένα ανθρωπάκι με (τα παλιά του, προ “κουράς”) ελαττώματα, γιά τα οποία χρειάζεται φοβερός αγώνας να τ’ αποβάλει. Καί δεύτερον: Οι τέκτονες καί οι πολιτικοί (πολλές φορές οι δύο ιδιότητες συνενούνται σ’ ένα πρόσωπο) βρίσκουν -μάλλον εύκολα, φοβάμαι…- πρόθυμους ρασοφόρους ακολούθους γιά τις ασχημίες τους καί την επιδειξιομανία τους.
Καί να, μέχρι κι αρχηγοί κρατών στο Άγιο Όρος, καί να οι καλόγεροι να καμαρώνουν δίπλα στον Πούτιν! Αμ, εκείνον τον Κάρολο (ή “Κάριολο”, όπως τον λέει ο λεξιπλάστης Μιμάκος), πού τον βάζεις, που το Βατοπέδι τό ‘κανε παράρτημα του Μπάκιγχαμ; Το κακό είναι πως οι αδελφοί καί οι πατέρες του Όρους φαίνονται μάλλον ανιστόρητα άτομα, καί αγνοούν το ότι: Όποτε πλησιάζουν οι άγγλοι την Ορθοδοξία, ποτέ δεν είναι γιά καλό! Απ’ την εποχή του “παπα-Δημήτρη” Μπάλφουρ ακόμη. (Κι αυτός -ο αρχιπράκτωρ- απ’ το “Όροc” πέρασε πρώτα, πριν γίνει εφημέριος του Ευαγγελισμού στην Αθήνα καί εξομολόγος …της τότε βασιλικής οικογένειας της Ελλάδος!) Εκτός αν γνωρίζουν Ιστορία, αλλά νομίζουν πως μπρος στη δόξα καί τον παρά, ερρέτωσαν τα πάντα!…
Παρενθετικώς, είναι μεγάλη ανοησία το ότι η Εκκλησία θεωρεί παράπτωμα καταδικαστέο το να πάνε με γυναίκες οι ανωτέρων βαθμών ιερωμένοι καί οι μοναχοί. Γιά τον λαό μας, αυτό δεν είναι ούτε κάν πταίσμα. Μπορώ να πω ότι ο λαός, όταν ακούει παπάδες που πηδάνε τίποτε νόστιμες (καί γουστάρουν καί μαύρες ζαρτιέρες καί τέτοια), λέει: “- Μπράβο, βρέ!” (διότι βρέθηκε ένας άντρας -έστω καί παπάς-, που γεμίσαμε …δεσποινίδες), γελάει γιά κάμποσο, καί συνεχίζει τον καθημερινό του βίο. Αντιθέτως, το να βάλει χέρι ένας ιερωμένος στο βάζο με το μέλι, ήτοι στο χρήμα, μπορεί γιά την Εκκλησία να μη φαίνεται βαρύ, αλλά γιά τον λαό σηκώνει σφαλιάρες άγριες!
Κι έτσι, μπορεί πχ ο ηγούμενος του Βατοπεδίου Ευφραίμ να φαίνεται σε μερικούς “άγιος άνθρωπος” καί “αδίκως φυλακισθείς”, αλλά (κατά τη γνωμάρα μου) δεν αποτελεί παρά ακόμη έναν φιλόδοξο, αρχομανή, καί κυρίως παραδόπιστο ιερωμένο.
Με την ευκαιρία, πάρτε κι ένα φοβερό (από εδώ) πάνω σ’ αυτά που λέγαμε, με τις “νεορθόδοξες” μόδες κτλ:

Όπως, άλλως τε, καί ο “μακαριστός”.
Ξανά σημαντική παρένθεση εδώ, διότι με τους “νεορθόδοξους”, που λέγαμε (συγνώμη, Φωτεινή, αλλά δεν βρίσκω καλύτερον όρο να τους περιγράψω), κόντεψα να ‘ρθώ στα χέρια γιά τον “μακαριστό”. Όταν άκουγα τα διάφορα επαινετικά “- Πατριώτης!” καί “- Εθνάρχης!” καί τα παρόμοια, τά ‘παιρνα στο κρανίο …σιγά-σιγά… Τους ρωτούσα πότε έγινε αρχιεπίσκοπος ο Χριστόδουλος. Στην απορία τους (καί σε επιθετικές απαντήσεις των πιό διαβασμένων, που μου δίναν καί την ημερομηνία, τρομάρα τους – λες καί δεν την ήξερα), τους ξαναρωτούσα πότε έγινε επίσκοπος… διότι, γιά να γίνει κανείς αρχιεπίσκοπος, πρέπει πρώτα να χειροτονηθεί επίσκοπος.
Όταν, πάλι, απαντούσαν οι λεβέντες, έριχνα τον κεραυνό: “- Καί μ’ εκείνα τα ‘ανάξιος!’, που ακουστήκαν κατά τη χειροτονία του ως επισκόπου καί μητροπολίτη Δημητριάδος, τί έγινε; Τα ήλεγξε κανένας, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες;”
Έ, εδώ, αναγνώστη μου, οι πάντες (οι πάντες, λέμε) έκαναν μία χειρονομία με το χέρι σηκωμένο καί την παλάμη προς εμένα, σα νά ‘λεγαν “- Ως εδώ, καί στόπ! Μην προχωράς!”, έσπαγαν θριαμβευτικό χαμόγελο, κι έλεγαν ένα αυτοκρατορικό, μεγαλοπρεπούς απολυτότητας: “- …Δεν έχει σημασία!” Μιλάμε, ταυτόσημη συμπεριφορά από άσχετους μεταξύ τους ανθρώπους, λες κι είχαν “πάρει γραμμή” από κάπου!…
Αλλά τότε, ποιός είδε τον Εργοδότη Δημοσίων Έργων, καί δεν φοβήθηκε!!!
“- Καί τ’ είναι οι Ιεροί Κανόνες, ρε λαμόγιο; Λάστιχο, να τους ερμηνεύεις εσύ όπως γουστάρεις, ή κωλόχαρτο, να τους εφαρμόζεις όποτε γουστάρεις; Γι’ αυτούς τους Κανόνες χύθηκε αίμα! Καταλαβαίνεις; Καί ποιός είν’ ο Παρασκευαΐδης, γιά να τους καταπατάει;”
Καί πάλι δικαιώθηκα – από την πολιτεία του ανδρός… Εν ψυχρώ ξεπούλημα δυόμισυ εκατομμυρίων υπογραφών μέσα σε μιά νύχτα! Άσε κι εκείνα τα επτά εκατομμύρια ευρώ μετρητά, που βρέθηκαν μετά το ξεσφράγισμα της οικίας του, “γιά τις πρώτες ανάγκες”. Σπουδαίος “εθνάρχης” να σου πετύχει!… (Της φακής.)
Συνοψίζουμε όλα τα μέχρι στιγμής γραφέντα:

• Το Άγιο Όρος εσχάτως πολιορκείται από άτομα άσχετα με (κι ενδεχομένως εχθρικά προς) την Ορθοδοξία, αλλ’ απολύτως σχετικά με μεγάλα συμφέροντα – χρηματικά, καί άλλα.
• Αυτά τα άτομα κατορθώνουν να βρίσκουν συμμάχους μέσα στην εκκλησιαστική ιεραρχία, αλλά καί ανάμεσα στον καλογερικό κόσμο του Άθω.
• Ο σκοπός των ανωτέρω είναι σιγά-σιγά να “αποϊεροποιήσουν” τον Άθω, μετατρέποντάς τον σε κάτι σαν Ταϋλάνδη.

Ήτοι: (α) πανάκριβον τουριστικό προορισμό πρώτης διαλογής, (β) τόπο εκμεταλλεύσεως του ο,τιδήποτε (από ορυκτά, μέχρι τα κοπάδια των ψαριών, μέχρι τ’ αμπέλια), (γ) καί παραλλήλως -έ, εντάξει, να μην τα χαλάσουμε κι όλα!- τόπο “γραφικών αρχαιοτήτων”, όπου, όπως στην Ταϋλάνδη, δίπλα στους παιδεραστές “τουρίστες” καί στα εκπορνευόμενα παιδιά των ντόπιων, κυκλοφορούν καί οι γραφικοί βουδδιστές μοναχοί με τις αρχαίες παγόδες τους. (Οι οποίοι βουδδιστές μοναχοί ούτε είδαν, ούτε άκουσαν τίποτε κακό εκεί τριγύρω.) Εδώ, θα κυκλοφορούν οι γραφικοί καλοκάγαθοι γέροντες ορθόδοξοι καλόγεροι, που θα χαμογελάνε σαν ηλίθιοι καί θα ευλογούν τους πάντες – έστω καί κ.λομπαράδες, θού Κύριε!…
Εννοείται, βέβαια, πως το παραδάκι δεν θα το τσεπώνουν οι καλόγεροι, διότι αυτοί είναι εξ ορισμού ακτήμονες! Θα το τσεπώνουν τα μεγαλολαμόγια “επενδυτές”!
Ας επανέλθουμε, όμως, στο κυρίως θέμα μας, τους Εσφιγμενίτες.
Μέσα στον χαλασμό αυτόν των αρχών του 21ου αιώνος μΧ, οι Εσφιγμενίτες έχουν κόντρα με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η οποία άρχισε το 1972, επί (καί τέκτονος…) Αθηναγόρα. Οι Εσφιγμενίτες από το 1972 έχουν πάψει να μνημονεύουν τον εκάστοτε πατριάρχη Κων/Πόλεως ως αιρετικόν, επειδή ο Αθηναγόρας καί οι διάδοχοί του άρχισαν τις συλλειτουργίες με Καθολικούς καί τ’ ανοίγματα προς τον “Οικουμενισμό” καί την “Πανθρησκεία”.
Γιατί; Διότι οι μεν συλλειτουργίες απαγορεύονται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες (δεν είναι μόνον το 1204 καί η Καθολικοκρατία αιώνων των Ελληνικών τόπων -Ενετοκρατία, Φραγκοκρατία, κτλ-, είναι καί τα -τετραετούς διάρκειας!!!- “καθολικά” καψώνια στον Μανουήλ Παλαιολόγο, που τα κατήγγειλε ο Μάρκος Ευγενικός καί σηκώθηκε κι έφυγε), οι δε “Οικουμενισμοί” καί τα ρέστα είναι καραμπινάτες αιρέσεις. Άρα, οι Εσφιγμενίτες έχουν ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο!!!
Το κακό, όμως, είναι πως αρκετοί άλλοι έχουν την αντίληψη των “νεορθοδόξων” ημιμαθών, ότι οι Ιεροί Κανόνες εφαμόζονται κατά το δοκούν… (Κι ας ούρλιαζε η αφεντιά μου περί του αντιθέτου, με τους οπαδούς του “μακαριστού”.) Ανάμεσά τους, δυστυχώς, καί οι υπόλοιπες μονές του Αγίου Όρους.
ν ολίγοις: Οι Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα καί εντεύθεν περιέπεσαν σε αίρεση (αιρέσεις, ακριβέστερα), καί η μονή Εσφιγμένου έπαψε -από το 1972- να τους μνημονεύει. Αλλά ποιά ήταν η εξέλιξη της ιστορίας; Ενώ οι προηγούμενοι πατριάρχες μάλλον δεν έδωσαν σημασία στη “σιωπή” της συγκεκριμένης μονής, ο τωρινός πατριάρχης Βαρθολομαίος (κοσμικό όνομα: Δημήτριος Αρχοντώνης) σήκωσε πολύ ψηλά τον αμανέ, καί πήγε την κόντρα με τους Εσφιγμενίτες στο μή παρέκει. Εδώ καί πάνω από μία δεκαετία τους καταδιώκει με νομικά μέτρα, με τελικό σκοπό να τους εκδιώξει τελείως από το Άγιο Όρος. Έστω καί βιαίως.
Αποκορύφωμα της λύσσας του Αρχοντώνη κατά των Εσφιγμενιτών αποτελούν τα πρόσφατα επεισόδια, που ξεκίνησαν από τις 22 Ιουλίου φέτος, με την επίθεση ματατζήδων καί …μπουλντοζακίων εναντίον του “αντιπροσωπείου” της μονής Εσφιγμένου στις Καρυές. Καί των οποίων επεισοδίων προσωπικά φοβάμαι ΑΙΜΑΤΗΡΗ συνέχεια - καί προσεύχομαι, σε όποιον μ’ ακούει “άνωθεν”, να μπορέσω να προλάβω να ματαιώσω -με τα κειμενάκια μου- τέτοιο ενδεχόμενο.
Όμως…
…Ενώ θά ‘λεγε κανείς ότι αυτή η υπόθεση είναι, τελικά, υπόθεση δικαστηρίων -έστω καί ιερατικών-, καί κάποια στιγμή θα λυθεί (εν μέσωι δικογράφων καί λοιπής χαρτούρας) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι δύο πλευρές αντιπροσωπεύουν εκάστη τρομερά πράγματα καί καταστάσεις δυσθεώρητες – που δεν τα βλέπει και δεν τα γνωρίζει ο κοινός άνθρωπος. Με αποτέλεσμα, αυτή η φαινομενικώς μονάχα δογματική διαφορά ν’ αποτελεί ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΚΙΝΔΥΝΟ γιά τον Ελληνισμό. Καί, γιά να τερματιστεί με εθνικώς ΜΗ επιζήμιο τρόπο, ν’ απαιτεί χειρισμούς μιάς ντουζίνας Ρισελιέ! Όχι χονδροειδείς χειρισμούς …εισαγγελέων καί μπάτσων…
Τί “πράγματα” καί τί “καταστάσεις”; Έ, εδώ ακριβώς εισέρχομαι εγώ, να σας τα εξηγήσω!
Κατ’ αρχήν, οι Εσφιγμενίτες.
Σίγουρα θά ‘χετε ακουστά ότι αποτελούν (από) τους πλέον φανατικούς υπερασπιστές της “παράδοσης”, μέχρι σημείου να μη θέλουν κάν ηλεκτρικό ρεύμα. (Ενώ άλλες μονές διαθέτουν ηλεκτρικό – καί, μπερδεγουέη, διαθέτουν καί καλόγερους κομπιουτεράδες “γατόνια”. Το λέω αυτό, διότι μη νομίζετε ότι η πρόοδος συντελείται μόνο σε κάποια επιστημονικά εργαστήρια κατά Καλιφόρνια μεριά. Σε παλιότερες εποχές, οι καλόγεροι που λέγαμε έπρεπε να βρουν τρόπο -καί …τον βρήκαν!- να επεξεργαστούν τρίγλωσσα κείμενα, καί μάλιστα με γλώσσες δύσκολες: αρχαία εβραίϊκα, αρχαία Ελληνικά, καί Ρωσσικά ταυτόχρονα. Ορθοδοξία γάρ! Μην κοιτάτε που σήμερα έχετε στα πληκτρολόγιά σας έτοιμες όλες τις γλώσσες της Γής! Κάποτε αυτό ήταν σχεδόν αδύνατον.)
Σύμφωνοι, αλλά όταν λέμε “παράδοση”, τί εννοούμε; (Εκτός από τα προφανή, δηλαδή την επακριβή τήρηση των Ιερών Κανόνων.)
Η παράδοση, λοιπόν, πολύ συνοπτικά, είναι τρία πράγματα – στα οποία καί θα εστιάσουμε: (α) Η εικονογραφία (αγιογραφία), (β) η βυζαντινή μουσική, καί (γ) το (“παλαιό”) ημερολόγιο. Υπάρχει κι ένα τέταρτο παραδοσιακό ζήτημα, ώς …δώρο στα τρία προηγούμενα (όπως στις πίτσες! ) : το ημερήσιο καλογερικό “ωρολόγιο”. Η “βυζαντινή” ώρα των καλογήρων προηγείται κατά τρείς ώρες της κανονικής αστρονομικής ώρας. Πχ, αν τώρα (που γράφω) είναι 8 το βράδυ θερινή ώρα Ελλάδος, δηλαδή σε αστρονομική ώρα 7 το βράδυ, γιά τους καλόγερους είναι 10 το βράδυ.
Αυτό το “ωρολόγιο” καθορίζει το πότε αρχίζουν -στα μοναστήρια- καί τελειώνουν οι θείες λειτουργίες, οι ακολουθίες, καί τα μυστήρια. (Κυρίως οι κηδείες, διότι οι ιερομόναχοι κατά κανόνα αρνούνται να χοροστατήσουν σε γάμους καί βαφτίσια. Διότι θεωρούν ότι αναλαμβάνουν την μοίρα των νεονύμφων καί των βαπτιζομένων παιδιών. Κι αν αυτά τα άτομα περιπέσουν σε αμαρτήματα -που σίγουρα θα περιπέσουν…-, ο ιερομόναχος δεν επιθυμεί ν’ αναλάβει τη μερίδα των αμαρτημάτων “που του αντιστοιχεί”, άρα αρνείται προκαταβολικώς την τέλεση του μυστηρίου.)
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα, πχ η παραδοσιακή αρχιτεκτονική των εκκλησιών, αλλά εδώ θ’ ασχοληθούμε με τα τρία πρώτα.
1. Αγιογραφία
Παρά το ότι η αγιογραφία της Εκκλησίας μας δεν έχει φάει την αμφισβήτηση που έφαγαν η εκκλησιαστική μουσική καί -κυρίως- το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, παρά το ότι θεωρείται απ’ όλους περίπου ως “αυτονόητη”, παρά το ότι έχει παράγει αριστουργήματα, εν τούτοις έχει κι αυτή την ιστορική της αιτιολογία.
Χαρακτηριστικά της εκκλησιαστικής μας αγιογραφίας, όπως γνωρίζετε, αποτελούν: το αυστηρό στυλιζάρισμα των μορφών (πχ ο Χριστός αποδίδεται μ’ έναν τρόπο, όχι με πεντακόσιους), η έλλειψη ζωγραφικής προοπτικής, η μή-τήρηση της ιεραρχίας των μεγεθών (πχ το σημαντικό πρόσωπο, που βρίσκεται μακριά, είναι μεγαλύτερο από το ασήμαντο πρόσωπο σε πρώτο πλάνο), καί η χρήση συγκεκριμένων “οικογενειών” (φυτικών) χρωμάτων.
Επίσης, κάτι ακόμη, που πρέπει να έχεις ασχοληθεί με ζωγραφική, γιά να το ξέρεις: οι κόρες των ματιών δεν διαθέτουν “άσπρη μπαλλίτσα”, που δείχνει το ανακλώμενο φώς στα μάτια του “μοντέλου” της απεικόνισης. Δες παρακάτω λεπτομέρεια (από εδώ: http://www.diakonima.gr/wp-content/uploads/2011/10/xristos-sina.gif)

Μαύρες κόρες καί καφέ περίγυρος, αλλά η “μπαλλίτσα” του ανακλώμενου φωτός πουθενά! Ως αποτέλεσμα, οι απεικονιζόμενες θείες μορφές έχουν κάτι το απόκοσμο, καί φαίνεται σα να σε κοιτάζουν στα μάτια, όπου καί να σταθείς.
Με την ευκαιρία, η παραπάνω εικόνα προέρχεται από το Σινά. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το συγκεκριμένο μοναστήρι διατήρησε γιά αιώνες την πρωτοχριστιανική παράδοση της σχεδόν ρεαλιστικής (“φωτογραφικής”) απεικονίσεως των προσώπων, που με τη σειρά της ήταν συνέχεια της αρχαιοελληνικής ζωγραφικής των Ελληνιστικών χρόνων, που χαρακτηριστικά εκδηλώνεται στα περίφημα (νεκρικά) “πορτραίτα του Φαγιούμ”. Καί το Σινά διατήρησε τη συνέχεια αυτή, επειδή δεν το άγγιξε η Εικονομαχία – γι’ αυτό καί διαθέτει φανταστικά όμορφες εικόνες της εποχής εκείνης μέχρι σήμερα. Αντιθέτως, στις εκκλησίες καί τα μοναστήρια πχ της ηπειρωτικής Ελλάδας, σημειώθηκε κοσμογονική καταστροφή των “φωτορεαλιστικών” αγιογραφιών καί ψηφιδωτών! Να υποθέσω ότι αυτό έγινε επίτηδες, επειδή την Εικονομαχία την ξεκίνησε κρυπτοεβραίος αυτοκράτορας;… (Πόσο έξω θά ‘πεφτα; )
Βάλτε στο λογαριασμό ότι, σύμφωνα με επιστημονικές υποψίες, οι Ρωμαίοι είχαν εφεύρει την …φωτογραφική μηχανή!… Καί θα καταλάβετε σε τί ύψη τελειότητας είχε φτάσει η (Ελληνική) ζωγραφική τέχνη την εποχή εκείνη!
Φωτογραφική μηχανή; Ναί, σε μιά απλούστατη μορφή. Ένας κύβος, που στο κέντρο της μίας πλευράς του έχει μία τρύπα. Εάν φτιάξουμε μία τέτοια κατασκευή, θα διαπιστώσουμε ότι ένα φωτεινό αντικείμενο απ’ έξω, απεικονίζεται ακριβώς ανάποδα (“συμμετρία περί σημείον”) στην απέναντι της τρύπας πλευρά του κύβου, από μέσα. Αν, τώρα, κατά τύχη ανακαλύψουμε τίποτε φυτικές μπογιές, που αλλοιώνονται με την έκθεση στο φώς, καί τις ρίξουμε επάνω στην εσωτερική πλευρά του κύβου, δηλ. αυτήν “του ειδώλου”, έχουμε φτιάξει μία πρωτόγονη (αλλά λειτουργική) φωτογραφική μηχανή! Η οποία δουλεύει με “θετικό” φίλμ, όπως στα slides.
Η κατασκευή αυτή (με παραλλαγές της) χρησιμοποιήθηκε στην Αναγέννηση, ονομάζεται camera obscura (σκοτεινός θάλαμος), καί βοήθησε τους ζωγράφους να “στρώνουν” το χέρι τους, καί να μην κάνουν λάθη προοπτικής. Διότι, το ζωγραφικό υποκείμενο αποτυπωνόταν κατ’ ευθείαν πάνω στον καμβά, κι αυτοί απλώς ακολουθούσαν με το πινέλλο χρωματισμού τις υφιστάμενες γραμμές! Διόλου δεν αποκλείεται να την είχαν ανακαλύψει ξανά στην Ελληνιστική εποχή, αλλ’ αυτό ακόμη δεν στηρίζεται από ιστορικές αποδείξεις – παρά το ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις. Ωστόσο, σύμφωνα με όλα τα προειρηθέντα, δικαιολογείται πλήρως ο ισχυρισμός του Λεωνίδα Χατζηνικολάου (στο “Ελιξήριο της αθανασίας”) ότι στα υπόγεια του Βατικανού υπάρχουν τα “φωτογραφικά” πορτραίτα του Χριστού καί των 12 Μαθητών!!!
Ρίξτε, όμως, μιά ματιά στο λήμμα της Γουΐκι, παρατηρήστε τα μάτια του μικρού Ευτύχη…

…Διαβάστε καί το λεύκωμα της Δοξιάδαινας (αξίζει κάθε ευρώ που θα δώσετε), καί θα καταλάβετε ότι η εκκλησιαστική μας αγιογραφία προχώρησε με βάση εσωτερικούς κανόνες της – όχι ότι δεν ήξεραν να ζωγραφίζουν φωτορεαλιστικές εικόνες!
2. Βυζαντινή μουσική
Παρά το ότι ο μέγας Εμμανουήλ Ροΐδης κάνει πλάκα, χαρακτηρίζοντας τους ψαλμούς “ενρίνους κακοφωνίας”, η λεγόμενη “βυζαντινή” μουσική έχει κι αυτή την ιστορική της αιτιολογία (των απαρχών της) καί τις ιστορικές περιπέτειές της.
Η βυζαντινή μουσική έχει ως χαρακτηριστικά: το ότι διαιρεί τον τόνο σε εννέα μέρη (η αρχαιοελληνική μουσική διαιρούσε σε 8), το ότι δεν έχει “υποχρεωτική” τονικότητα, αλλ’ αφήνει τον ψάλτη να ψάλλει ξεκινώντας απ’ τον τόνο που μπορεί αυτός, καί το ότι (σε αντίθεση με τη δυτική μουσική) δεν έχει “υποχρεωτική” χρονική σημειολογία, αφήνοντας τον ψάλτη να “το τραβήξει” όσο κρίνει αυτός απαραίτητο. Έτσι, θα διαπιστώσετε ότι στα μοναστήρια οι ψαλμοί διαρκούν περισσότερο, απ’ ό,τι τους έχετε συνηθίσει. (Άρα, καί τα χρονικά μήκη των ακολουθιών.)
Να μην τα πολυλογούμε, προς το τέλος του 19ου αιώνα η βυζαντινή μουσική διήλθε κι αυτή από μία μικρή περιπέτεια. Βλέπετε, στη δυτική Ευρώπη επικράτησε ο συγκερασμός, με αποτέλεσμα ν’ αλλάξουν άρδην καί ράγδην τόσο οι δυτικοευρωπαϊκές μουσικές κλίμακες, όσο καί η τονικότητα των μουσικών φθόγγων. Λάβετε υπ’ όψη σας ότι λίγο αργότερα ορίστηκε το Λά σε 440 Hz, σε αντίθεση με το παλαιότερο Λά (το λεγόμενο “Λά του Βέρντι”), το οποίο ήταν 432 Hz… καί οι σημερινές υψίφωνες τραγουδάνε τις άριες ένα ημιτόνιο παραπάνω απ’ τη Μαντάμ Μαλιμπράν καί την Πάστα!
Στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ασχολήθηκαν με το ζήτημα, διότι η “νέα” μουσική είχε απήχηση στις λαϊκές χοροεσπερίδες, καί τελικώς -μετά από (αν δεν κάνω λάθος) “μείζονα καί υπερτελή” σύνοδο- αποφάνθηκαν ότι η εκκλησιαστική (“βυζαντινή”) μουσική θα μείνει ως έχει, ενώ η κοσμική ας εξελιχθεί όπως γουστάρει ο καθείς. (Όλ’ αυτά τα ωραία τα είχα διαβάσει στη “Χρυσή Πύλη”, τότε ακόμη που ήταν ένα μάλλον άναρχο σύνολο σελίδων στις μακαρίτικες Geocities. Δεν γνωρίζω αν αυτό το πολύτιμο υλικό έχει μεταφερθεί στη σημερινή μορφή της ιστοσελίδας αυτής, διότι δεν είχα καιρό να την ψάξω.)
Πάντως, φαίνεται πως “ο καθείς” (ο Ελληνικός Λαός, δηλαδή) γουστάρισε τα ωραία με σωστό αισθητήριο!… Διότι έφτιαξε, τραγουδάει, καί έκανε κτήμα του τόσο συγκερασμένα, όσο καί ασυγκέραστα αριστουργήματα!
Στο “βυζαντινό” μέλος υπάρχουν ψιλοεξαιρέσεις, όπου υφίσταται επιρροή από τη δυτική (Καθολική) Εκκλησία. (Εννοώ, εκτός από ορισμένα τροπάρια που από τη φύση τους είναι λιγάκι του “μινόρε-ματζόρε”.) Δηλαδή στα Επτάνησα, καί λιγάκι στη Ρωσσία. Διότι, ξέχασα να σας πω, ότι η Καθολική Εκκλησία στην απεικόνιση καί τη μουσική ακολούθησε επακριβώς την εξέλιξη των αντιστοίχων κοσμικών μορφών των τεχνών αυτών.
Αλλά κι αυτό (δηλ. η ψιλο-”δυτικοποίηση” των ψαλμών σ’ Επτάνησα καί Ρωσσία) έχει τη χάρη του. Εκείνο που δεν έχει καθόλου χάρη, όμως, είναι η σημερινή εμμονή ορισμένων μαέστρων (τρομάρα τους) να “δυτικοποιούν” τα τροπάρια των γάμων καί των βαπτίσεων, καί να τα βάζουν να τα ψάλλει χορωδία. Όσο κι αν διάφορες άσχετες κυράτσες θεωρούν “ωραία” μία τέτοια ενορχήστρωση, ο γράφων απαγόρευσε διά ροπάλου αυτή τη μαλακία, τόσο στον γάμο του, όσο καί στη βάπτιση των παιδιών του. Ειλικρινά σας λέω, τους έδωσα (των ψαλτάδων) το “μπαχτσίσι” γιά …να τα πουν σωστά τα γράμματα, καί να μην το γυρίσουν στην καντάδα! Δεν θα το άντεχα!
Καί πάλι καλά, να λέτε, που δεν το χόντρυνα, διότι κάποτε οι έφοροι στην αρχαία Σπάρτη πιάσανε “νεωτεριστή” μουσικό, που ο δυστυχής απλώς είχε προσθέσει άλλες δύο χορδές στην κιθάρα του, καί τις παραπανίσιες χορδές “σκεπάρνωι απέκοψαν”!!! Καί διατί, περικαλώ; Διότι… “…Καί γάρ ελυμαίνετο ταρ ακοάρ των νέων!” Ανέκαθεν υπήρξαν σκατόγεροι οι έφοροι (βλέπε: μεγαλοπρεπής λούφα των …”ατρομήτων πολεμιστών” της Σπάρτης στον Μαραθώνα, παρά το ότι η Ελλάς εκαίετο), αλλά συμφωνώ απόλυτα μαζί τους στη συγκεκριμένη …εποικοδομητική χρήση του σκεπαρνιού!
3. Ημερολόγιο
Το ζήτημα που κάνει τζίζ!…
Συνοπτικώς πως: Η μέτρηση του χρόνου αποτελεί πανάρχαιο πρόβλημα. Όχι τόσο η μέτρηση των καθημερινών στιγμών του 24ώρου, όσο η μέτρηση του ετήσιου κύκλου – ο οποίος σχετίζεται με τη γεωργία, καί άρα με το επισιτιστικό πρόβλημα του (πολιτισμένου, εγκατεστημένου) ανθρώπου. Το ανά εποχές καί πολιτισμούς εορτολόγιο απλώς κάθεται επάνω στον ετήσιο κύκλο, καί δεν αποτελεί από μόνο του πρωτεύον πρόβλημα.
Λοιπόν, όσο μικρότερο μέτρο έχεις, τόσο ακριβέστερα μετράς. Καί στον υπολογισμό των αστρονομικών κινήσεων, το καλύτερο (μικρότερο) διαθέσιμο μέτρο είναι η Σελήνη, με κύκλο από περίπου 27 έως περίπου 29 μέρες. (Ανάλογα τί μετράς, διότι υπάρχουν αρκετοί σεληνιακοί κύκλοι – πχ πότε η Σελήνη κάνει πλήρη κύκλο γύρω απ’ τη Γή, πότε βρίσκεται στο ίδιο σημείο του ουρανού, πχ στις 12 μοίρες Λέοντα, κτλ, ή πότε έχει ακριβώς την ίδια φωτεινότητα. Αυτά όλα διαφέρουν σε διάρκεια μεταξύ τους.) Το κακό, όμως, είναι ότι η Σελήνη δεν έχει σχέση με τον ετήσιο κύκλο, με τον οποίο έχει απόλυτη σχέση ο Ήλιος… ο οποίος, όμως, έχει κύκλο μεγάλον καί “ανακριβή”. (Παρακάτω η εξήγηση.) Κι έτσι, τα πιό ψαγμένα ημερολόγια πάντα ήταν μεικτά – δηλ. ηλιακά καί σεληνιακά. Αντιθέτως -καί ως (αντι)παράδειγμα-, τα σκέτα σεληνιακά (πχ μωαμεθανικό καί κινέζικο), είναι σκέτη …καταστροφή. Τρεις λαλούν καί δυό χορεύουν!
Ο ηλιακός κύκλος καθορίζεται πολύ εύκολα, σε δύο μέρες του χρόνου: στα λεγόμενα ηλιοστάσια. Εάν βάλεις σημάδι πχ τη γωνία της σκεπής ενός συγκεκριμένου κτιρίου, ενώ στέκεσαι σε συγκεκριμένη θέση, θα δεις ότι η επάνω άκρη του ηλιακού δίσκου στις 12 το μεσημέρι ακριβώς ακουμπάει τη γωνία της σκεπής μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου,…

…καί μετά σιγά-σιγά κατεβαίνει κάθε μεσημέρι, έως ότου φτάσει τέρμα κάτω σε κάποιο άλλο σημείο του κτιρίου (πχ στα όρια δύο σφονδύλων ενός κίονα κάτω απ’ τη σκεπή),…

…καί μετά σιγά-σιγά ξανανεβαίνει. Η μέρα “της σκεπής” είναι το θερινό ηλιοστάσιο, καί η μέρα “του κίονα” είναι το χειμερινό. Μετράς καί τις μέρες από ηλιοστάσιο σε ηλιοστάσιο, καί βρίσκεις εύκολα τη διάρκεια του χρόνου!
Το κακό, όμως, είναι ότι τόσο η κορυφή, όσο καί το κατώτατο σημείο, δεν συμπίπτουν πάντα στο μεσημέρι του τόπου σου. Σίγουρα θα συμπέσουν με το μεσημέρι κάποιου άλλου τόπου, αλλά εσύ στην Ελλάδα μπορεί να έχεις ξημέρωμα, ή απόγευμα, ή μεσάνυχτα. Ή ο,τιδήποτε. Άρα, καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος δεν μετράται σε ακέραιες μέρες, αλλά έχει καί δεκαδικό μέρος. Αυτό, τώρα, σημαίνει ότι κάθε τέσσερα χρόνια την 22α Ιουνίου πρέπει να την ξαναβαφτίσεις “21η”, καί να ξαναρχίσεις τη μέτρηση των ημερών …σα να μην πέρασε μιά μέρα! (Που λέει καί το τραγούδι. Στην πράξη, προστίθεται μία ημέρα ανά τετραετία στον Φεβρουάριο.) Καί, δυστυχώς, υπάρχουν κι άλλες διορθώσεις που πρέπει να γίνουν, ώστε να πετυχαίνουμε πάντα την πραγματική 21η Ιουνίου – πιό αραιές αυτές, όμως.
Εναλλακτικά, μπορείς να δεις τη διάρκεια του χρόνου σημαδεύοντας την ανατολή του Ηλίου από συγκεκριμένη θέση παρατήρησης. Η 21η Ιουνίου (θερινό ηλιοστάσιο) είναι ανατολή τέρμα βορειοανατολικά.

Η 21η Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο) είναι ανατολή τέρμα νοτιοανατολικά.

Ακριβώς στη μέση (του γωνιακού ανοίγματος) των ανατολών αυτών, έχουμε τις ισημερίες (21η Μαρτίου καί 21η Σεπτεμβρίου).
Τέλος πάντων, οι άνθρωποι πορεύτηκαν κούτσα-κούτσα με τις ημερολογιακές ανακρίβειες, αλλά με την επικράτηση του χριστιανισμού το πρόβλημα ήταν ο καθορισμός του Πάσχα… πράγμα που το καθόρισε επακριβώς η Α’ Οικουμενική Σύνοδος. Ειρήσθω εν παρόδωι ότι αυτά που λένε διάφοροι, ότι δήθεν οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήξεραν ότι η Γή είναι στρόγγυλη κτλ κτλ, είναι ηλιθιότητες ανάξιες σχολιασμού. Δεν έχω διαβάσει τα πρακτικά της Συνόδου, αλλά πιστεύω ότι θα κλείσουν πολλά στόματα ηλιθίων “επιστημόνων”, περί του ποιός γνώριζε καί τί ακριβώς γνώριζε.
Το κακό είναι, τώρα, ότι η Α’ Οικουμενική Σύνοδος βασίστηκε στους υπολογισμούς του Ελληνιστικού ημερολογίου… το οποίο “χάνει” κάπου 13 μέρες σε 18 αιώνες. Αργότερα (16ος αιώνας μΧ), οι παπικοί διόρθωσαν το ημερολόγιο, το οποίο σιγά-σιγά το υιοθέτησαν τα σύγχρονα κράτη – μεταξύ των οποίων κι εμείς, τον Φεβρουάριο του 1923. Κι από τότε κρατάει ο καυγάς “παλιοημερολογιτών” καί “νεοημερολογιτών”!!! Άντε, στα εκατό χρόνια του καυγά, να τον γιορτάσουμε μεγαλοπρεπώς, πλακωνόμενοι στο ξύλο! Υπομονή, άλλα δέκα μείνανε! (Ηρεμήστε, πλάκα κάνω!)
Ποιά η διαφορά, τώρα, “παλαιού” καί “νέου” ημερολογίου; Επί της ουσίας, καμμία απολύτως. Τα ίδια ακριβώς προβλήματα καθορισμού καί ανακρίβειας έχουν! Ωστόσο, οι οπαδοί του “παλαιού” (μεταξύ των οποίων καί οι Εσφιγμενίτες) θυμώνουν, επειδή το “νέο” το καθόρισε παπική επιτροπή!
Θέλετε τη γνώμη μου; Δεν τό ‘χω ψάξει τόσο καλά, αλλά υποψιάζομαι ότι ο θυμός των “παλαιοημερολογιτών” οφείλεται πραγματικά στο ότι η διαφορά των ημερολογίων, η οποία αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια, “δείχνει” προς κάποιο χρονικό σημείο στο απώτατο παρελθόν… που έχει άμεση σχέση με την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας! (Γι’ αυτό κατηγορούν τους “νεοημερολογίτες” ως “ξεπουλημένους”,… καί διάφορα άλλα κοσμητικά.) Καθόλου απίθανο, διότι κατά την Ελληνιστική Εποχή το τότε ιερατείο της Ελλάδας “απελευθέρωσε” κάποιες ως τότε απόκρυφες γνώσεις καί τις κατέστησε κοινό κτήμα των Ελλήνων, ως αμυντικό όπλο του έθνους μας εν όψει των εποχών που ερχόντουσαν. (Διαπιστωμένο αυτό. Εργοδότης speaking!)
Όπως σας είπα, όμως, δεν το γνωρίζω.
Αλλ’ αντίθετα, γνωρίζω ότι η υιοθέτηση του “νέου” ημερολογίου στην Ελλάδα δείχνει σαφώς ύποπτο “δάκτυλο” από πίσω. Ο πάπας Γρηγόριος του 1500-τόσο ενδεχομένως να είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του τον πλήρη εκδυτικισμό (διάβαζε: υποταγή) των χωρίς κράτος (καί δούλων του Σουλτάνου), πλέον, Ελλήνων. Αλλά δεν μας άγγιξαν τα όνειρά του. Το ξύλο, απ’ τους Οθωμανούς το φάγαμε, όχι απ’ αυτόν. Όμως, τον Φεβρουάριο του 1923 δεν είχε περάσει ένα εξάμηνο από την Μικρασιατική Καταστροφή, καί οι πληγές των Ιώνων καί Ποντίων προσφύγων στα άθλια παραπήγματα του “Ελληνικού” κράτους ακόμη έτρεχαν αίμα. Αυτό ήταν, τώρα, η πρώτη προτεραιότητα της Ελλάδας την εποχή εκείνη; Η υιοθέτηση του γρηγοριανού ημερολογίου κι ο τσακωμός των οπαδών του “παλαιού” καί του “νέου”; Σιγά!
…Βλέπετε, το λεγόμενο “εκκλησιαστικό” ζήτημα ανέκαθεν αποτελούσε μία ιδανική αφορμή γιά τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικών εστιών μεταξύ των Ελλήνων, καί …ποιός ωφελείται απ’ το “διαίρει καί βασίλευε” το δικό μας; Να ξεκινήσω απ’ την (διάρκειας ενάμιση αιώνα) Εικονομαχία, ή να ξεκινήσω απ’ το “εκκλησιαστικόν ζήτημα” του σημερινού Ρωμαΐικου; “Αυτοκέφαλον”, “Ευαγγελικά”, “Αθεϊκά”… καί δε συμμαζεύεται. Πάντα σε δουλειά να βρισκόμαστε, καί να παίζουμε ξύλο μεταξύ μας. Προς δόξαν αλλοεθνών.
ούτων ειπωθέντων, κλείνουμε τα της παράδοσης με την υπενθύμιση ότι η παράδοση αυτή της καθ’ ημάς Εκκλησίας έχει καί κρυφές πτυχές. Θυμηθείτε -ως παράδειγμα- τις εκκλησίες του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης! (Συγνώμη γιά την έλλειψη συνδέσμων συνοχής μεταξύ των μερών του άρθρου μου εκείνου. Οφείλονται στη μεταφορά του ιστολογίου στην παρούσα πλατφόρμα φιλοξενίας, καί στο ότι ποτέ δεν βρήκα χρόνο να τους αποκαταστήσω. Αν θέλετε να βρείτε τις συνέχειες, ψάξτε με κάμποση υπομονή.) Γιά να μην αναφέρω την αντιγραφή αρχαιοελληνικών κειμένων, καί τα πιθανολογούμενα αντίγραφα “χαμένων” αρχαιοελληνικών έργων!
Ωραία, λοιπόν, τα μοναστήρια γενικώς καί η Μονή Εσφιγμένου ειδικώς τηρούν αυτή την παράδοση. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ο πατριάρχης, σε τί διαφέρουν; Δεν τηρείται η ορθόδοξη παράδοση στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί ο νύν πατριάρχης τρώγεται με τους Εσφιγμενίτες;
Πριν σας απαντήσω, θα κάνουμε μία (μεγαλούτσικη, αλλ’ απαραίτητη) ιστορική καί …προϊστορική αναδρομή.
Από τη μελέτη (ακόμη καί) καθιερωμένων βιβλίων Ιστορίας της Ελλάδας, μαθαίνουμε ότι: Μετά τους παλαιούς βασιλείς της Αθήνας (Κέκροπα, Ακταίο, Ερεχθέα, Άγλαυρο) ήρθαν οι Ίωνες, οι οποίοι εξεδίωξαν τους Πελασγούς της Αττικής, καί σε κάποια μεταγενέστερη φάση έφυγαν καί οι Ίωνες, γιά να έρθουν οι Αθηναίοι της ιστορικής εποχής να κατοικήσουν στην πόλη.
Αυτό είναι σωστό σε πολύ γενικές γραμμές, αλλά δεν μας λέει το γιατί εξεδιώχθησαν οι Πελασγοί. Δεν ήταν Έλληνες αυτοί; Ή απλά τους έδιωξαν γιά …κτηματικές διαφορές;
Την απορία αυτή την είχε καί ο γράφων μέχρι πρό τινος, όμως ας είναι καλά ο “Μποτίλιας” καί η Πολυμήδη, που μου άνοιξαν τα μάτια.
Ο λόγος ήταν θρησκευτικής φύσεως, καί πολύ σοβαρός: ήταν πως οι Πελασγοί στην πλειονότητά τους λάτρευαν ως μέγιστο θεό τον Κρόνο, ενώ οι λοιποί Έλληνες ως μέγιστο θεό τον Δία. Καί η θρησκευτική αυτή διαφορά δεν ήταν κάτι το ανώδυνο. Καθόλου ανώδυνη δεν ήταν! Βλέπετε, το πελασγικό ιερατείο τελούσε ανθρωποθυσίες, ακόμη καί μικρών παιδιών! (Κατ’ απομίμηση του Κρόνου, φυσικά, ο οποίος έφαγε τα παιδιά του.) Πράγμα που οι λοιποί Έλληνες το σιχαινόντουσαν, καί γι’ αυτό τους έδιωξαν κλωτσηδόν από τον χώρο της σημερινής μητροπολιτικής Ελλάδας.
Παρένθεση – που θα μας χρειαστεί:
Οι Πελασγοί ήταν καί είναι Έλληνες, όπως καί οι Άτλαντες. Δηλαδή, μιλάμε γιά υποφυλές της ίδιας φυλής, επομένως καί οι μεταξύ τους πόλεμοι ήταν καί είναι καθαροί εμφύλιοι. Απλώς, οι Έλληνες των ιστορικών περιόδων ήθελαν να διαχωρίσουν τους “διαφορετικούς” Έλληνες, αλλά δεν τους πήγαινε η καρδιά να τους δώσουν ονομασία που δείχνει ξένους. Ούτε, όμως, να τους ονομάσουν δικούς τους ήθελαν… εφ’ όσον είχαν τσακωθεί αγρίως. Κι έτσι, τους απεκάλεσαν “Πελασγούς” (πέλας + γή = πλησίον χώρα), δηλαδή κάτι σαν “κοντοχωριανούς”.
Όπως σήμερα, που σε κάτι χωριά δεν χωνεύουν τους κατοίκους του γειτονικού χωριού, αλλά μπροστά σε ξένους δεν τους αποκαλούν τρελλούς ή βλάκες (από τις ενδογαμίες), ή άγριους, ή τσιγκούνηδες, ή κατσικοκλέφτες, ή καλλιεργητές χασίς, ή ο,τιδήποτε αρνητικό – ακόμη κι αν οι δίπλα χωριάτες (οι …πελασγοί! ) έχουν χίλια τοις εκατό αυτή την αρνητική ιδιότητα. Αν ο ξένος ρωτήσει τί ακριβώς έχουν οι χωριάτες του δίπλα χωριού κι είναι γιά φτύσιμο, θα εισπράξει μία αόριστη απάντηση: “- Ιέ! Άσ’ τ’ς αφ’νούς!” Καί η συζήτηση θα λήξει εκεί.
Οι τελετουργικές ανθρωποθυσίες, βεβαίως, είναι ακόμη παλαιότερες των Πελασγών – καί, φυσικά, δεν είναι …αποκλειστικότητα δική τους. Αν διαβάσουμε οποιοδήποτε βιβλίο Λαογραφίας, θα μάθουμε γιά το πανάρχαιο έθιμο της βασιλοκτονίας. Που είναι το εξής: Όταν φτιάχνουμε κάτι, που πιθανόν προσβάλει τις θεότητες της Φύσης, πχ φτιάχνουμε μία γέφυρα καί προσβάλλουμε με τη συμπεριφορά μας τον ποταμό-θεό, τότε πρέπει να ζητήσουμε συγνώμην… σκοτώνοντας τελετουργικώς έναν άνθρωπο. Κι όχι όποιον-όποιον, αλλά τον ίδιο τον βασιλιά! Ή, έστω, ένα μέλος της άρχουσας (βασιλικής) οικογένειας. Ή, τέλος πάντων, ένα εξέχον μέλος της φυλής. Θυμηθείτε:

…Καί μη στοιχειώσετ’ ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,

παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα!

Η βασιλοκτονία υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος ήταν εξελιγμένος άτριχος πίθηκος. Στο μεταξύ διάβα των χρόνων, αλλού έμεινε ως έχει, κι αλλού άλλαξε κάπως. Διότι κατέστη …ασύμφορο να σκοτώνονται διαρκώς βασιλιάδες! Σου λέει, “- Άρχοντες είμαστε, καλά περνάμε, να κάτσουμε τώρα να μας σφάξουν; Άσε καλύτερα!” Κι έτσι, κάποια στιγμή βρέθηκε …υποκατάστατο γιά τον βασιλιά: ο “βασιλιάς γιά μιά μέρα”, άλλως ο “φαρμακός”. (Νά ‘σαι καλά, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!) Συνήθως κάποιος καταδικασμένος γιά βαρειά εγκλήματα, που έτσι κι αλλοιώς θα τον σκοτώνανε.
Αυτόν, τη μέρα πριν τον κάνουν βασιλιά-μαϊμού καί τον θυσιάσουν, του κάνανε όλα τα χατήρια. Έτρωγε, έπινε, να μην πω τί άλλο έκανε, αλλά στο τέλος το ραντεβού με τον βωμό καί τα ιερατικά μαχαιροπήρουνα δεν το απέφευγε! Άλλους τέτοιους, πάλι, τους (καλο)ταΐζανε έναν μήνα ή έναν χρόνο πριν τους σφάξουνε. Βέβαια, η …ορίτζιναλ βασιλοκτονία, όπου φονεύανε άτομα μονάχα απ’ το βασιλικό σόϊ, είχε ένα τρομερό …πλεονέκτημα: ήταν σοβαρώτατη αιτία, γιά ν’ αποφεύγονται τυχόν εξεγέρσεις του λαού! Άρα, έτσι διετηρείτο το καθεστώς χωρίς διαμαρτυρίες! Διότι, σου λέει ο πληβείος: “- Καλύτερα δώδεκα ώρες κάθε μέρα στα χωράφια καί να τρώω ξύλο απ’ τον επιστάτη, παρά να μου βγάλουν τ’ άντερα οι παπάδες! Βρέ, χίλιες φορές αγρότης, παρά βασιλιάς! Να το χέσω, τέτοιο βασιλίκι!”
Το τρισβάρβαρο αυτό έθιμο διατηρήθηκε αυτούσιο πχ στους Αζτέκους. (Μέχρι πρό τινος θεωρούσα τους Ισπανούς αυτόπτες μάρτυρες του 1519 -καλά κουμάσια κι αυτοί- ψεύτες καί συκοφάντες των Αζτέκων, αλλά οι πρόσφατες αρχαιολογικές έρευνες στο Μεξικό έδειξαν πως έλεγαν αλήθεια.) Με παραλλαγές, πχ να κάνουν “φαρμακό” με το ζόρι έναν ξένο προς τη φυλή, διατηρήθηκε πχ στους εβραίους των Ελληνιστικών χρόνων. Θυμηθείτε την ιστορία με τον Έλληνα έμπορο, που είχαν συλλάβει οι εβραίοι καί τον είχαν κάνει τετράπαχο απ’ το τάϊσμα (γιά να τον σφάξουν το Πάσχα τους), καί που απελευθέρωσε ο Αντίοχος ο Δ’!
Δυστυχώς, όμως, το έθιμο αυτό τηρείται ακόμη καί σήμερα από πολλούς. Αν καί χωρίς πολλές-πολλές επισημότητες. Σας λέω πως όλα, μα όλα ανεξαιρέτως τα “εργατικά ατυχήματα”, καί δη σε δημόσια έργα, είναι “βασιλοκτονίες”, ήτοι τελετουργικές ανθρωποθυσίες. (“Φαρμακών”, καί δη με το ζόρι, αλλά βασιλοκτονίες ούτως ή άλλως.) Μόνο που δεν μπορεί να επέμβει κανείς. Το πολύ-πολύ ο υπεύθυνος μηχανικός να φάει έξι μήνες με αναστολή (λόγω προτέρου εντίμου βίου) γιά ανθρωποκτονία εξ αμελείας, καί τέλος. Στον επόμενο τελετουργικό φόνο, θα βρεθεί ο …επόμενος “αμελής” μηχανικός με λευκό ποινικό μητρώο. (Λέτε να σταματήσουν οι πολυτεχνικές σχολές να βγάζουν μηχανικούς, καί να παρουσιαστεί έλλειψη του είδους; )
Ακόμη καί η τρομερή πρόσφατη έξαρση της παιδεραστίας (καί δη, ανά τας …πολιτισμένας Ευρώπας – ένα κύκλωμα της συγκεκριμένης Λερναίας Ύδρας εξαρθρώνεται, δέκα ξεπηδάνε) είναι ακριβώς αυτό: τελετουργική ανθρωποθυσία – μικρών παιδιών, σαν τα παιδιά (του) που έφαγε ο Κρόνος. Διότι οι παιδεραστές δεν σταματάνε στην αισχρή πράξη τους. Τα περισσότερα μικρά μετά τα σκοτώνουν (τελετουργικώς, ή μη – λες κι έχει σημασία), διότι πρώτον παύουν να υπάρχουν μάρτυρες, καί δεύτερον εισπράττουν καί το αντίτιμο της πώλησης των ζωτικών οργάνων των παιδιών σε ιατρικά μαύρα κυκλώματα.
(Παρένθεση: Καί δεν μπορούν οι Αρχές να βρουν από πού προέρχονται τα όργανα των μεταμοσχεύσεων, καί να πιάσουν τους δολοφόνους των παιδιών; Ναί, πώς… Όπως ακριβώς βρίσκουν την προέλευση ελληνικών αρχαιοτήτων στα διάφορα “Σόθμπυ’ς”, καί …πιάνουν τους αρχαιοκάπηλους…
- Μα, οι αρχαιότητες φαίνονται καθαρά από πού προέρχονται, ρε Εργοδότη!
- Καί το dna των οργάνων φαίνεται καθαρά από πού προέρχεται! Ειδικά αν το συγκρίνεις με το dna των οικογενειών εξαφανισμένων παιδιών! Μην είσαι αφελής…)
Στο σημείο αυτό, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν ήταν (καί δεν είναι) όλοι οι Πελασγοί συλλήβδην ανθρωποθυσιαστές. Το ιερατείο τους, ναί. Γιά να είμαι ακριβής, ένα μέρος του. Αλλά ο απλός λαός, όχι. Ή, έστω, το 99% του, όχι. Άσε που υπήρχαν Πελασγοί, που λάτρευαν καί λατρεύουν ως μέγιστο θεό τους τον Δία. Μονάχα που -αναγκαστικώς- ακολούθησαν τους άμεσους συγγενείς τους στην εξορία.
Όταν, λοιπόν, έφυγαν οι Πελασγοί απ’ την Ελλάδα, η γεωγραφική κατανομή τους (αλλά καί όσων έμειναν στον Ελληνικό χώρο) διαμορφώθηκε έως καί σήμερα περίπου ως εξής – καί μιλάμε γιά το 2,100 πΧ, λίγο πριν αρχίσει ο Τρωϊκός Πόλεμος:

(Η διαφορετική απόχρωση του σκούρου μπλέ χρώματος

δεν οφείλεται στη διαφορετική πληθυσμιακή πυκνότητα των Πελασγών,

αλλά στην αδέξια χρήση από μένα του “αερογράφου”.)

Μάλλον δεν θ’ αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς της Ιωνίας (Κάρες, Παίονες, καί λοιπούς), οι οποίοι βοήθησαν ως σύμμαχοι τους Πελασγούς Τρώες. Ούτε θ’ αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς της Λυδίας, Μυσίας, Φρυγίας καί Κύπρου. Ίσως αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς που βλέπετε κάτω, στη σημερινή Συρία καί στο σημερινό Ιράκ. Ή στον Λίβανο καί την Ιορδανία. Μην απορείτε, εκτός απ’ τους Κρήτες “Φιλισταίους”, στις περιοχές αυτές έφτασαν συμπαγείς πληθυσμοί Πελασγών. Θυμηθείτε πχ ότι, όταν ο Μωϋσής έβοσκε τα κοπάδια του Ιοθώρ, αυτός ο Ιοθώρ ήταν απλά ένας ισχυρός Πελασγός φύλαρχος της περιοχής – γι’ αυτό ο Μωϋσής προσέτρεξε σ’ αυτόν, γιά συμμαχία. Γιά να βρεί σύμμαχο στις πολιτικές καί κατακτητικές του βλέψεις.
Με την ευκαιρία, να επισημάνω πως είναι τελείως λάθος η έκφραση “εβραϊκή θρησκεία”. Οι Εβραίοι αποτελούν φυλή, όχι θρησκεία. Η συγκεκριμένη θρησκεία το σωστό είναι να ονομάζεται “ιουδαϊκή”. Οι Ιουδαίοι είναι ακριβώς αυτό που είπαμε, οι Πελασγοί του Κρόνου, των οποίων τη θρησκεία (όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων) υιοθετήσανε οι Εβραίοι (βλέπε: η θυσία του Αβραάμ) καί μερικοί άλλοι λαοί (πχ Αιθίοπες)… όπως καί μερικά νεάντερταλ, που γουστάρησαν την τραχύτητα καί βαρβαρότητα της συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστεως. Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή Εβραίοι καί Ιουδαίοι δεν είναι το ίδιο, αλλά δύο ξεχωριστές φυλές εντελώς διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, υπήρξανε δύο ξεχωριστά (αν καί ομόθρησκα) βασίλεια: το βασίλειο του Ισραήλ καί το βασίλειο του Ιούδα. (Στο οποίο βασίλειο του Ιούδα οι μεταγενέστεροι κατακτητές Ασσύριοι δεν έκαναν τίποτε. Αντίθετα, το βασίλειο του Ισραήλ το ξεπάτωσαν.)
Με την ευκαιρία …δίς,… τα Πελασγικά (σελίδα γιά να κατεβάσετε το περίφημο βιβλίο του Θωμόπουλου) είναι μία παλαιότατη μορφή της Ελληνικής, κάπως τραχειά καί άγαρμπη. Πιό τραχειά απ’ τα (επίσης Πελασγικά Ελληνικά) Λατινικά. Πολλές λέξεις της χρησιμοποιούμε ακόμη καί σήμερα, αν καί έχουμε ξεχάσει την ετυμολογία τους. Πχ: Αλαμάνα, Δωδώνη, θάλασσα, κάκκαβος. Ένα χαρακτηριστικό …χαρακτηριστικό της Πελασγικής είναι ο λεγόμενος “αναδιπλασιασμός”, δηλαδή η επανάληψη μίας συλλαβής. Πχ η θάλασσα στ’ αρχαία Ελληνικά λέγεται “άλς” ( = αλμυρό νερό, όπως “άλς” λέγεται καί το αλάτι). Ωστόσο, οι Πελασγοί την διαμόρφωσαν σε: θα-αλς-αλς, δηλαδή “θάλασσα” σήμερα! Ή, η λέξη Δω-δώ-νη. Ή ο κά-(κ)κα-βος. (Δεν ανέφερα τυχαία αυτά τα παραδείγματα!) Ή ο τι-τάν.
Άλλο χαρακτηριστικό της είναι τα “περίεργα” (γιά τη σημερινή Ελληνική) συμπλέγματα συμφώνων. Πχ Πίνδος, Πύδνα, πνοή, δάφνη, καπνός, ατμός, κτλ κτλ. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι η τάση γιά έλλειψη καταλήξεων. Πχ όλα τα κύρια ονόματα της “Παλαιάς Διαθήκης”, που τελειώνουν σε -ήλ (δηλ. Ήλιος). Σαμαήλ ( = υψηλός Ήλιος), Ραφαήλ ( = Ήλιος θεραπευτής – ομόρριζο του “Ορφεύς”), καί ούτω καθ’ εξής. Όπως καί το “Εμμανουήλ” (μεταφράζεται ως “ο Θεός μέσα μου”), που είναι καθαρή ευκτική: Εμοί αν είη Ήλιος! Έτσι, καθόλου δεν είναι απίθανος ο ισχυρισμός ότι τα “Εβραϊκά” είναι καθαρά Ελληνικά! (Ατάργα, συγνώμην, αλλά αυτή τη στιγμή δεν βρίσκω τη δική σου σχετική σελίδα.) Μόνο που δεν πρόκειται περί “Εβραϊκών”, αλλά Ιουδαϊκών Πελασγικών.
Δηλαδή, στο ιστορικό “δένδρο” της Ελληνικής, όσο πάμε παραπίσω βρίσκουμε Λατινικά (περίπου ίδια σε ηλικία, ή λιγάκι μεταγενέστερα των Ομηρικών Ελληνικών) καί Πελασγικά. Ακόμη πιό πίσω βρίσκονται οι διάλεκτοι των Μάγιας καί των Αζτέκων – καί δεν κάνω καθόλου πλάκα! (Πχ… τον Ήλιο τον έλεγαν “Τονατίου”. Αλλά ο Ήλιος στην Ελληνική Μυθολογία θεωρείται Τι-τάν. Το βλέπετε; ) Κι ακόμη παραπίσω, ή περίπου της ίδιας ηλικίας, τα Ελληνικά των ιθαγενών της Χαβάης!
Γιά τους βόρειους Πελασγούς, τώρα: Γιά τους μεν Ετρούσκους, Σαββίνους, Ρωμαίους, Τυρρηνούς, δεν νομίζω να έχετε απορίες. Όσον αφορά τους υπόλοιπους, όμως, θα παρατηρήσατε ότι στον χάρτη τους “έφτασα” μέχρι τη Δανία. Ναί, αλλά δεν τους πήγα εγώ εκεί. Μόνοι τους φτάσανε!
Μόνοι τους φτάσανε, καί αναμίχθηκαν με ντόπιες φυλές, αποτελώντας την αριστοκρατία τους – πχ οι Πρώσσοι Γιούνκερς. (Ξανά ευχαριστώ, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!)
Βλέπετε, δεν είναι μονάχα οι έρευνες (οι δικές μου, ή του οιουδήποτε) στην Ιστορία καί την Προϊστορία. Είναι καί τα σύμβολα. Καί το κατ’ εξοχήν σύμβολο των Πελασγών είναι ο αετός του Δία… αν καί η πλειονότητα του ιερατείου τους ακολουθεί τον Κρόνο. Ειλικρινά, αν καί πρόκειται γιά Έλληνες καθαρούς, καί δη με τους ίδιους θεούς καί τις ίδιες θεές μ’ εμάς, παράβαλε Αχαιούς καί Τρώες, δεν γνωρίζω ποιός έβαλε στα κεφάλια των παπάδων τους κρόνιες ανθρωποθυσιαστικές ιδέες – καί πότε. Καί γιατί οι Πελασγοί ιερείς τις δέχθηκαν καί τις υιοθέτησαν. Αλλά οι συνέπειες αυτής της εμφύλιας διαμάχης δυστυχώς κρατάνε χιλιετίες…
Ο αετός, λοιπόν, του Δία – ή οι δύο αετοί του Δία, που μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα ο ένας πήγε ανατολικά κι ο άλλος δυτικά, γιά να ξανασυναντηθούν στη Δωδώνη, την κοιτίδα των Πελασγών. Οπότε…
…Ακολούθησε, αναγνώστη μου, τους αετούς, γιά να βρεις τους Πελασγούς!

Στη Ρώμη.

Στους κατσαπλιάδες. (Κι αυτοί Πελασγοί είναι, αν καί η σημαία τους είναι “τεχνητή”, δηλ. δεν προέρχεται από λαϊκή επιλογή, αλλά από σχέδιο τέκτονα της Κωνσταντινούπολης. Οι Τόσκηδες καί οι Γκέγκηδες είναι Πελασγοί, όχι οι Κοσσοβάροι. Η δε γλώσσα τους είναι κατ’ ευθείαν κατάλοιπο της αρχαίας Πελασγικής.)

Στην Αυστροουγγαρία.

Στην Πρωσσία.

Ακόμη καί στην Πολωνία!
Είδες;
Παρατηρήστε πως οι αετοί (πλην Αυστροουγγαρίας καί κατσαπλιάδων, όπου αντιπροσωπεύουν …αυτοκρατορικές βλέψεις) είναι μονοκέφαλοι καί “δυτικότροποι”. Που ερμηνεύεται ως: “κατέχουμε τις δυτικές χώρες”, ή: “θα κατακτήσουμε τις δυτικές χώρες”.
Σ’ αυτό το σημείο, έξυπνα παιδιά είσαστε, είναι περισσότερο από βέβαιο πως θα με ρωτήσετε τί γίνεται με τον δικέφαλο αετό της Κωνσταντινουπόλεως – καί του Πατριαρχείου σήμερα. Ο οποίος δικέφαλος αετός είναι καθαρά η συνένωση των δύο αετών του Κατακλυσμού σ’ ένα σύμβολο.
Υπομονή, θα φτάσουμε κι εκεί!
ο σημαντικό, όμως, μετά απ’ όλη αυτή την εξιστόρηση είναι οι σχέσεις μας με τους Πελασγούς. Πώς ήταν καί είναι αυτές; Η απάντηση είναι απλούστατη: όπως ακριβώς είναι η σχέση μας με τους σημερινούς Αλβανούς!
Αφαιρώντας τις εθνικές βλέψεις των γειτόνων κατσαπλιάδων (που δεν έχουν μυαλό να δουν ότι κάποια μέρα οι ηπαπάρα, όπου στηρίζουν το 100% των ελπίδων τους, θα τους “πουλήσουν” εν ψυχρώ), καί πηγαίνοντας σε προσωπικό επίπεδο, βλέπουμε ότι οι σημερινοί Αλβανοί (Αλβανοί, όχι Βορειοηπειρώτες) φέρονται καλά σ’ εμάς σε ποσοστό 10 έως 15% του πληθυσμού τους. Είναι ουδέτεροι καί αδιάφοροι σ’ ένα άλλο 35% έως 40%, το οποίο προτιμάει να δείξει θετικά αισθήματα προς άλλους λαούς, πχ στους Ιταλούς. (Έ, όχι καί “τυχαίο”! Πελασγοί με Πελασγούς… Το είπαμε!) Καί είναι εχθρικοί απέναντί μας, έως θανάσιμα εχθρικοί στο υπόλοιπο 50%.
Παρενθεσούλα: Γιατί αναλύω σε προσωπικό επίπεδο; Διότι το προσωπικό επίπεδο βασίζεται στο συναίσθημα, καί το συναίσθημα δεν έχει λογική. Καί, ως μη έχον λογική, προδίδει. Δεν αφήνει κρυμμένα μυστικά. Οι εθνικές βλέψεις του κάθε κράτους, τώρα, αφ’ ενός στηρίζονται απολύτως στη λογική (σε κράτη με τουλάχιστον στοιχειώδες επίπεδο σοβαρότητας, εννοώ), καί αφ’ ετέρου μεταβάλλονται στο πέρασμα του χρόνου. Άρα, δεν είναι ασφαλής οδηγός στην κατανόηση του τί μας συμβαίνει. (Θα δεις πχ τους Αλβανούς μιά μέρα να καίνε αμερικάνικες σημαίες, ενώ τώρα τις έχουν εικόνισμα. Τί συμπεράσματα να βγάλεις μετά; )
Λοιπόν, αυτή ακριβώς η σχέση “αγάπης – μίσους” είναι που χαρακτηρίζει τις σχέσεις Ελλήνων – Πελασγών εξαπανέκαθεν!
Η αγάπη, επειδή είμαστε αδέλφια. Καί το μίσος, επειδή η φυλετική τους μνήμη θυμάται άριστα ότι τους πετάξαμε έξω απ’ την Ελλάδα, καί θέλουν να ξαναγυρίσουν εκδιώκοντας εμάς. (Τώρα, αν νομίζετε ότι οι προ χιλιετιών ιστορίες αυτού του είδους δεν έχουν σημασία, επειδή εμείς τις ξεχάσαμε, ν’ αλλάξετε πλευρό στο κρεββάτι – γιά βαθύτερον ύπνο. Οι “άλλοι” δεν έχουν ξεχάσει καθόλου μα καθόλου – ούτε θεωρούν πως νικήθηκαν τότε καί τελείωσε. Τίποτε δεν τελείωσε γι’ αυτούς!)
Βεβαίως, ουδέποτε έπαψε να ισχύει το σοφόν της παροιμίας, ότι το τόσο βαθειά βγαλμένο μάτι μας, είναι επειδή μας τό ‘βγαλε ο αδελφός μας.
Ως άλλο παράδειγμα – να δούμε τον Τρωϊκό Πόλεμο, όπου οι αντίπαλοι ήρωες πρώτα συνέτρωγαν μαζί καί αντάλλασσαν δώρα, καί μετά ξεκινούσαν μονομαχίες έως θανάτου; Από τα λίγα που σας είπα, δεν νομίζω να χρειάζεται.
Όμως, όπως έγραψα παραπάνω, υπήρχαν καί υπάρχουν Πελασγοί φιλικοί απέναντί μας. (Καί όχι απαραίτητα Πελασγοί του Διός.) Άτομα ηπίων τόνων, που δεν διαχωρίζουν τη δική τους υποφυλή από τη δική μας. Θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες, σαν εμάς – κι έχουν απόλυτο δίκιο. Έτσι, μένοντας στην περίοδο του Τρωϊκού Πολέμου, βλέπουμε πως οι Αχαιοί έχουν πολλά πάρε δώσε με την (σαφώς Πελασγική) Λήμνο, την οποία χρησιμοποιούν ως “προκεχωρημένη βάση” (πχ αφήνουν εκεί τον άρρωστο Φιλοκτήτη), αλλ’ αποφεύγουν τη Μυτιλήνη… η οποία βρίσκεται πιό κοντά στο πεδίο των μαχών. Ή την επίσης κοντινή στην Τροία Ίμβρο. (Μερικοί-ες από σας ήδη το πιάσατε το υπονοούμενο, αλλά υπομονή! Αφήστε με να …ολοκληρώσω, που λεν’ κι οι βολευτάδες! )
Ο λόγος είναι πως στη Λήμνο αισθάνονται σαν στο σπίτι τους – άσε που τους προμηθεύει με κρασιά ο γυιός του Ιάσονα καί της Υψιπύλης, ο Εύνηος. Ενώ στη Μυτιλήνη αισθάνονται πως δεν τους σηκώνει το κλίμα!
Κι ενώ αντιλαμβάνομαι πως ήδη αρχίσατε να βρίσκετε τη βαθύτερη αιτία διαφόρων κοινωνικών φαινομένων, πχ γιατί οι (“)Γερμανοί(“) -όποτε βρούν ευκαιρία- μας πατάνε από κάτω, ας δούμε καί τις γεωγραφικές κατανομές μερικών ακόμη λαών της περιοχής μας.
Παρένθεση: Η σημερινή Γερμανική εμφανίζει πολλές ομοιότητες με την αρχαία Ελληνική, καί δη την ομηρική. Πχ έχει συντακτικούς καί γραμματικούς κανόνες, που θυμίζουν τα τότε Ελληνικά. Ή, τα προθέματα των ρημάτων χωρίζονται απ’ το ρήμα καί πάνε τέρμα πίσω στην πρόταση. Πχ gebracht …-μεσολαβούν λέξεις- …mit. ( Αόριστος του “mitbringen” = έφερε… μαζί – συνεκόμισε. Άσε που το “ge-” είναι η αύξηση του συγκεκριμένου παρελθοντικού ρηματικού χρόνου!) Παράβαλε: “θέκεν …-μεσολαβούν λέξεις- …πάρα”. (Πολύ συνηθισμένος τρόπος να γράφει ο Όμηρος το ρήμα “παρέθεσε”.) Ή, ακόμη, κάποιες λέξεις τους έχουν τρομερές ομοιότητες με αντίστοιχες αρχαιοελληνικές, πχ το “steigen” βγαίνει απ’ το αρχαίο Ελληνικό “στείχω”. Κι όλ’ αυτά δεν τά ‘βγαλα απ’ το κεφάλι μου! Μου τα είπε κλασικός Φιλόλογος, που γνωρίζει άριστα καί τις δύο γλώσσες.
Φυσικά, όπως καταλάβατε, μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό. Ούτε μπορούσαν να φτιάξουν τέτοιες γλωσσικές δομές οι βρωμιάρηδες βάρβαροι του Μπαλομάρ. (Ποιός είν’ αυτός; Αν θυμάμαι καλά, αυτός που κατέσφαξε τους Ρωμαίους του Βάρου στο Τευτοβούργειον Δάσος.)
Ας δούμε, τώρα, τις αφεντιές μας, πώς κατανεμηθήκαμε γεωγραφικώς. (Σε ξεχωριστό χάρτη, διότι δεν διαθέτω πολύ χρόνο να φτιάξω εικόνες επαγγελματικής ποιότητας.) Οι Έλληνες, λοιπόν:

Εδώ έχω σημειώσει χρωματικώς τις Ελληνικές περιοχές διαφόρων εποχών, από την Προϊστορία μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους – καί μέχρι σήμερα. Γνωστά πράγματα, να μην τα επαναλαμβάνω.
Μόνο που πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: ότι θεωρώ την Αίγυπτο καθαρή Ελληνική χώρα από πάντοτε. Όχι μονάχα από τότε που πήγε εκεί ο πρώτος Πτολεμαίος, ή ο Μέγας Αλέξανδρος. Καί τους Αιγυπτίους καθαρό Ελληνικό φύλο. Τις δε μετακινήσεις πληθυσμών ένθεν καί ένθεν τις θεωρώ εσωτερική μετανάστευση, καί σε καμμία περίπτωση εισβολή ξένων. (Θυμηθείτε πχ τον Δαναό.)
Εννοείται, ότι αναφέρομαι στους λευκούς Αιγυπτίους. Διότι στην πολυεθνική αυτοκρατορία τους (όπου είχαν καί νέγρους φαραώ – καί το γνωρίζω, επειδή έχω δεί τις μούμιες στο μουσείο του Καΐρου) υπήρχαν καί άλλοι λαοί, όπως οι Νούβιοι (Νέ-Μπού: στα ιερογλυφικά, “οι άνθρωποι του χρυσού” – διότι μάζευαν ψήγματα χρυσού απ’ τον Νείλο), που δεν έχουν καμμία φυλετική σχέση με Έλληνες.
Σειρά, τώρα, έχουν οι Άτλαντες. Άτλαντες; Ναί!
Όταν τελείωσε εκείνη η φάση του πολέμου το 9,600 πΧ (η χρονολογία είναι ακριβέστατη, καί δεν χωρεί συζήτηση αν παρενόησε ο Πλάτων – το έχω ελέγξει… με τον δικό μου τρόπο! ), με τη νίκη των Αθηναίων καί τον καταποντισμό της Ατλαντίδας, αμέσως μετά ακολούθησε καταδίωξη του στρατού των Ατλάντων προς την Ασία. (Πώς το ξέρω, καί τί απέγιναν αυτοί; Άλλη φορά η συστηματική αφήγηση.) Αρκετοί, όμως, απ’ αυτούς έμειναν πίσω κι αιχμαλωτίστηκαν. Λαϊκοί στρατιώτες, αλλά καί μέλη του ιερατείου τους.
Καί οι μεν, καί οι δε, δέχθηκαν όρους ανακωχής, καί ζήτησαν συγνώμη. Οι λαϊκοί ήσαν μάλλον ειλικρινείς, αλλά το ιερατείο όχι. Το ιερατείο αναμίχθηκε με τα ιερατεία των λαών της περιοχής, πχ της Αιγύπτου, διατηρώντας όμως κρυφή καί άσβεστη την ελπίδα γιά μελλοντική εκδίκηση!
Η Ατλαντίδα, τώρα, υπήρξε πολυφυλετική αυτοκρατορία. Είχε μέσα της καί Έλληνες, καί αυτόχθονες της αμερικανικής ηπείρου (“Ινδιάνους”), καί νέγρους (όπως φαίνεται στα νέγρικα κεφάλια του πολιτισμού των Ολμέκων της λα Βέντα). Καί άλλους λαούς, τους οποίους σ’ αυτή τη φάση της έρευνάς μου δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πάντως, οι λευκοί Άτλαντες ήταν κοκκινομάλληδες (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3), καί σ’ αυτούς οφείλεται το -αν θυμάμαι καλά- τέσσερα (4) τοις χιλίοις ποσοστό των κοκκινομάλληδων της σημερινής Ελλάδας. (Θα σας εξηγήσω παρακάτω.) Αυτοί είναι φυλετικά πολύ συγγενείς μας, Ελληνικό φύλο καθαρό, καί οι άμεσοι πρόγονοι Σκωτσέζων καί Ιρλανδών. Καί σίγουρα ενός σημαντικού ποσοστού Σκανδιναυών καί Ρώσσων, αν καί δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο μεγάλου. (Η πλάκα είναι πως “Ρώσσοι” σημαίνει ακριβώς “κοκκινομάλληδες”!!! Δυστυχώς, δεν γνωρίζω την “παλαιά γλώσσα” των Κελτών, ώστε να επισημάνω τις σχέσεις της με την Ελληνική.)
Πού βρεθήκανε οι κοκκινομάλλικες μούμιες στην Κίνα; Μα… είναι Άτλαντες, τους οποίους κατεδίωξαν μέχρις εκεί οι Έλληνες! Σίγουρα κάτι θά ‘χετε ακουστά γιά πανάρχαιους Έλληνες, που πήγαν στην Ινδία με τον Διόνυσο, κτλ, ή γιά το ότι η κοιλάδα του Μοχέντζο Ντάρο στην Ινδία ακτινοβολεί ραδιενέργεια ακόμη καί σήμερα. Έ, λοιπόν, αυτά ήταν επεισόδια του διαρκούς κυνηγητού των ηττημένων, το οποίο δεν σταμάτησε ούτε κάν στην Ινδία! Καί καταλαβαίνετε, πιστεύω, τί όπλα χρησιμοποιήθηκαν γιά την εξόντωση των Ατλάντων! Τυχεροί, όσοι από δαύτους έμειναν πίσω καί αιχμαλωτίστηκαν!
(Καί πώς προέκυψε το έθιμο της μουμιοποίησης των Ατλάντων; Πολύ χοντρή ιστορία… αλλά κι αυτή με την ώρα της. Πάντως, μόνο με τη μεταθανάτια ζωή δεν έχει σχέση! Κι άσε τους αφελείς να νομίζουν ό,τι θέλουν!)
Να ξεκαθαρίσω ακόμη κάτι, ότι οι “λαϊκοί” Άτλαντες πρέπει να ήταν διαφορετικής ράτσας απ’ το διεστραμμένο, μαύρο (“τυφωνικό”) ιερατείο τους. Σ’ αυτή τη φάση δεν έχω ξεκαθαρίσει επακριβώς την προέλευση του ιερατείου, αλλά οι “λαϊκοί” ήταν σαφώς λευκοί κοκκινομάλληδες – πάντοτε κατά τη γνωμάρα μου. Ιδού καί η κατανομή τους, ξεκινώντας από το 2,200 πΧ έως τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. (Όσον αφορά τα μεταγενέστερα χρόνια, νομίζω πως πλέον έχουν αφομοιωθεί τελείως από τους λαούς των περιοχών όπου ζουν. Απλώς, πότε-πότε μας προκύπτουν καί γεννήσεις ατόμων με μαλλιά κόκκινα.)
Γιατί το 2,200 πΧ; Διότι μέχρις εκεί έχει ξεκαθαρίσει τα πράγματα η προσωπική μου έρευνα.

Εξηγήσεις: Ο πληθυσμός που βλέπετε στη σημερινή Αλγερία καί το σημερινό Μαρόκο είναι οι Βέρβεροι (κι αυτοί Ατλάντεια φυλή). Στη σημερινή Τυνησία, είναι οι Καρχηδόνιοι Φοίνικες. Στον σημερινό Λίβανο καί το σημερινό Ισραήλ αναφέρομαι καθαρά στους Φοίνικες (Σιδών, Τύρος), καί στην Αίγυπτο αναφέρομαι στο -κρυφό δηλητηριώδες φίδι- “τυφωνικό” ιερατείο, το οποίο ακολούθησε το “κανονικό” ιερατείο της Αιγύπτου σε κάθε αλλαγή πρωτεύουσας. (Από Μέμφιδα σε Θήβες, κτλ.) Αναφέρομαι επίσης στον Ακχενάτεν, καί στους -εξακριβωμένα, πλέον, κοκκινομάλληδες- Ύκσως.
Στην Ελλάδα… Θα παρατηρήσατε ότι έχουμε κι εδώ Άτλαντες. Πώς;

• Πρώτον, οι Γεφυραίοι της Βοιωτίας.
• Δεύτερον, κάποιοι αιχμάλωτοι του 9,600 πΧ – οι οποίοι, φυσικά, μετά παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες.

Να σας εξηγήσω ότι οι Άτλαντες κάνανε το κόλπο του Αννίβα, τη “λαβίδα”: ενώ η κυρίως μάχη λάμβανε χώραν στο πεδίο ανάμεσα στη Λιβύη καί το Τσάντ, ένα μέρος του στρατού τους χτύπησε τη Ναύπακτο (θέλοντας να προχωρήσει, γιά να κόψει την Ελλάδα στα δύο), όπου -μετά από άγρια μάχη- ηττήθηκε κι αιχμαλωτίστηκε, κι ένα …μέρος του μέρους διέσπασε τις γραμμές μας κι έφτασε μέχρι την Όθρυ, όπου πάλι ηττήθηκε. Καί πάλι οι ζωντανοί συνελήφθησαν αιχμάλωτοι από τους τότε …Βολιώτες. Θα σας αποκαλύψω καί το όνομα της τότε πόλης, που υπήρχε στη θέση της μεταγενέστερης Ιωλκού: λεγόταν Διμένεα. Η Διμένεα ήταν μέγιστο κέντρο των επιστημών, από την ίδρυσή της το …35,000 πΧ. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο (την λειτουργία της ως κέντρο επιστημών) οι Άτλαντες είχαν βάλει στο μάτι τη δεύτερη χρονικώς Διμένεα, διότι η -”αυθεντική”- προηγούμενη καταστράφηκε από τον προηγούμενο Κατακλυσμό (του Φορωνέως).
Αν αμφιβάλλετε, σκεφθείτε ότι η γιαγιά του Ιάσονα, η Τυρώ, έκανε δύο παιδιά “με τον Ποσειδώνα” καί τρία “με τον Αίολο”. (Ζωηρούλα! ) Ο Αίολος είναι ντόπιος θεός, θεσσαλικός. Ο δε Ποσειδών… πρέπει να προσθέσω κι άλλα;
Αν εξακολουθείτε ν’ αμφιβάλετε, οι λέξεις “Τιτανομαχία” καί “Όθρυς” μαζί κάτι πρέπει να σας λένε. Ψάξε, αναγνώστη μου, στα ιντερνέτια (ή όπου αλλού θέλεις) καί γιά τις “δίδυμες” λιμνούλες “Ζερέλια”, καί βγάλε τα συμπεράσματά σου γιά την ακρίβεια της Μυθολογίας μας – ποιοί πετούσαν “πέτρες” σε ποιούς. (Καί τί “πέτρες”!)

• Καί τρίτον, εκείνοι οι “αριστοκράτες” κρυπτο-Άτλαντες της Αιγύπτου (του ιερατείου, δυστυχώς), οι οποίοι, όταν ο Μωϋσής πραγματοποίησε την “Έξοδο” απ’ την Αίγυπτο, δεν ακολούθησαν την πλέμπα (κορόϊδα ήτανε, να τρέχουν σαράντα χρόνια μέσα στην έρημο; ), αλλά αποσχίσθηκαν απ’ τους “εξοδούχους”, καί τράβηξαν βόρεια. Προς την Ελλάδα, καί ειδικώτερα προς την Αθήνα. Λέγεται, μάλιστα, ότι έφεραν μαζί τους ως έθιμο το ν’ ανάβουν μία λυχνία, που τη λέγανε “Άτεν”.

Την πληροφορία αυτή σας τη μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη (καί πάλι χάριτας έχω προς την Πολυμήδη!), διότι αυτός που την έγραψε ήταν μάλλον φαιδρό πρόσωπο. Προέρχεται από βιβλίο του δημοσιογράφου των αρχών του 20ου αιώνα Κορομηλά. Ο Κορομηλάς εξέδιδε την εφημερίδα “Η Εφημερίς” (τί πρωτότυπο όνομα!), κι έμεινε στην Ιστορία γιά μία διπλή “πατάτα” που διέπραξε. Να σας την αφηγηθώ, να ευθυμήσουμε καί λίγο!
Βρισκόμαστε στα 1904, στον Ρωσσο-Ιαπωνικό πόλεμο. Οι αντίπαλοι στρατοί λαμβάνουν θέσεις γιά την καθοριστική μάχη. Οι Ρώσσοι, τώρα, έχουν ως αρχηγό έναν ανίκανο γέρο, τον Κουροπάτκιν. Το ξέραν καί οι ίδιοι πως είναι εντελώς ανεπαρκής. Αλλά, ανίκανος-ξεανίκανος, έγινε αρχηγός του στρατού, επειδή είχε συγγενικές σχέσεις με τη βασιλική δυναστεία.
Τέλος πάντων, μαθαίνονται τα νέα στην Αθήνα, καί η “Εφημερίς” βγαίνει με πρωτοσέλιδο μεγάλο τίτλο: “ΔΕΞΙΩΤΕΡΑ, ΚΟΥΡΟΠΑΤΚΙΝ!” Δηλαδή, να παρατάξει ο Κουροπάτκιν τα στρατεύματά του δεξιώτερα στιον χάρτη. Ο γέρων αρχιστράτηγος, βέβαια, τα άφησε τα στρατεύματα εκεί που ήταν, αλλ’ αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ηττηθεί απ’ τους Ιάπωνες!
Ξαναμαθαίνονται τα νέα στην Αθήνα, καί η “Εφημερίς” ξαναβγαίνει με κύριο άρθρο του Κορομηλά, το οποίο άρχιζε ως εξής:
“Εάν ο άθλιος Κουροπάτκιν μας ήκουεν…”

Η προπολεμική Αθήνα γελούσε γιά δεκαετίες μ’ αυτά!
Μ’ εκείνο, όμως, που προσωπικά δεν γελάω καθόλου (αντίθετα, εξαγριώνομαι), είναι το έθιμο της περιτομής. Ξέρετε, αυτό δεν είναι ούτε των Εβραίων, ούτε των Πελασγών. Οι προειρηθέντες το υιοθέτησαν από μία μερίδα του Αιγυπτιακού ιερατείου (καταλαβαίνετε ποιά!), που το εφήρμοζε. Το ίδιο τσατίστηκε καί αηδίασε ο ήρως Ηρακλής (ο γνωστός μας), όταν επισκέφθηκε την Αίγυπτο καί το είδε.
Η περιτομή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η υποταγή του περιτμηθέντος στον Κρόνο – όπως καί ο Κρόνος έκοψε τους όρχεις του πατέρα του. Δεν επιτρέπει ο Κρόνος να του αμφισβητούν την εξουσία ούτε γονείς, ούτε παιδιά. (Ξέρετε… εκείνες οι φήμες ότι κάποιος γυιός του θα του αφαιρέσει την εξουσία.) Καί, συμβολικώς, τα αρσενικά παιδιά κόβουν ένα μέρος του πέους τους, ώστε να δείξουν ότι δεν θ’ αμφισβητήσουν την εξουσία του μπαμπά Κρόνου. Διότι, αν …κυριολεκτικώς το κόψουν ολόκληρο, απλούστατα δεν θα μπορέσουν να τεκνοποιήσουν.
Γελάω, όμως (πάλι!), μ’ αυτό που άκουσα απο μερικούς γιατρούς, ότι δήθεν οι Εβραίοι κάνουν περιτομή …γιά λόγους καθαριότητας!!!!! Ρέ, δόκτορες! Αυτές τις μαλακίες σας διδάσκουν στις Ιατρικές Σχολές οι μασώνοι καί κρυπτοεβραίοι προφεσσόροι σας; Πού να το βρουν, ωρέ, το άφθονο καθαρό νερό οι Εβραίοι στην έρημο, ώστε ν’ αναπτύξουν λουτρική κουλτούρα; Καθόλου δεν σας κόβει; Ποιά “καθαριότητα”, επομένως, καί π.ύτσες εβραίϊκες;
Ή, μήπως, οι Εβραίοι γνωρίζουν καλύτερα απ’ τη Μαμά Φύση το τί πρέπει να γίνεται στο ανθρώπινο σώμα;
άμε, τώρα, στην κατανομή του τέταρτου λαού της περιοχής, που ενδιαφέρει την έρευνά μας: τους Εβραίους. Πρώτα, όμως, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ πως ο “κλασικός” Εβραίος με τη μυτόγκα καί τα πονηρά μάτια είναι ένα καί το αυτό με τον “Άραβα” – καί δή τον Σαουδάραβα καί τους γείτονές του.
Αυτοί ακριβώς οι Εβραίοι είναι που δημιούργησαν το βασίλειο του Ισραήλ, καί τους οποίους αιχμαλώτισαν οι Ασσύριοι. Λέγεται ότι ίσως αυτοί οι κατακτητές τους, ή οι μεταγενέστεροι Βαβυλώνιοι, ανάγκασαν τους Εβραίους να εκτοπιστούν προς βορράν, στα εδάφη κοντά στην Κασπία θάλασσα. Καθόλου απίθανο, διότι οι (πολύ μεταγενέστεροι) Χάζαροι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου. Άρα, οι “κλασικοί” Εβραίοι έφτασαν μέχρι την Κασπία, αναμίχθηκαν με φυλές της περιοχής, καί 14-15 αιώνες μετά ξανακάνουν επίσημη θρησκεία τους τον ιουδαϊσμό.
Προσωπικά, θέτω την καταγωγή τους κάπου στη σημερινή Υεμένη… χωρίς ν’ αποκλείω απώτερη προέλευση από Ινδία. (Όχι, δεν έχουν φυλετική σχέση με αυτόχθονες Ινδούς. Κι εκεί επήλυδες ήταν.) Η έρευνά μου, όμως, δεν έχει προχωρήσει περισσότερο. Αλλά δεν είμαι μόνος μου. Τώρα τελευταία, πολλοί υποψιάζονται ότι οι αυθεντικοί Εβραίοι δεν είναι ούτε Αιγύπτιοι αιρετικοί του Ακχενάτεν (που έφυγαν εκτός Αιγύπτου με τον Μωϋσή), ούτε κάποιος -γενικώς καί αορίστως- “απ’ τους λαούς της περιοχής” (καί μάλλον αυτόχθων). Πολλά λέγονται, δέ, γιά “μάγους της Χαλδαίας”, κτλ.
Τους χώρους εξάπλωσής τους δείχνω στον χάρτη:

Με τους αυθεντικούς Εβραίους, κλείνουμε την παρουσίαση των γεωγραφικών κατανομών των λαών που μας ενδιαφέρουν.
Γιατί, όμως, κάναμε αυτή την τεράστια παρένθεση; Γιά τη Μονή Εσφιγμένου καί τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως δεν μιλούσαμε;
Η εξιστόρησή μας ήταν απαραίτητη “sine qua non”, γιά να εξηγήσουμε:

• Τα αίτια των τότε πολέμων, που συνεχίζονται μέχρι καί σήμερα.
• Τα θεμέλια, αλλά καί την εξέλιξη των θρησκειών της περιοχής αυτής του πλανήτη μας.

Το αξεδιάλυτο πακέτο, λοιπόν, θρησκειών καί γεωπολιτικής (είπαμε: η θρησκεία κάθε λαού εκφράζει την ψυχή του) είναι αυτό, που θα μας οδηγήσει όχι μόνον σ’ ερμηνείες, αλλά καί στο να δούμε το μέλλον καθαρά, καί να ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ γι’ αυτό. (…ΑΝ θέλουμε.)
Καί, όπως προανέφερα: Αν δεν ξέρεις εσύ, σημερινέ Έλληνα, γιατί σ’ εχθρεύονται, το ξέρουν εκείνοι! Κι αν νομίζεις ότι ο πόλεμος Ατλάντων – Ελλήνων, ή Πελασγών – Ελλήνων έληξε, έ… εκείνοι ΔΕΝ το νομίζουν!
Ρωτάω καί ξαναρωτάω, κι απάντηση δεν παίρνω:

• Εκείνο το κρητικό δαχτυλίδι, που εκλάπη από το μουσείο της Ολυμπίας, επεστράφη; Ή κοσμεί το δάχτυλο κάποιου Ρότσιλντ;
• Εκείνες οι κλεμμένες πινακίδες από το μουσείο της Βαγδάτης, τί απέγιναν; Τί έγραφαν επάνω; Καί τις έκλεψαν άσχετοι καί άξεστοι ναρκομανείς φαντάροι των ηπαπάρα, από δική τους πρωτοβουλία; Σιγά!…
• Κι εκείνα τ’ αρχαία από το μουσείο της πόλης Minya στην Αίγυπτο (Μινύα – ποιοί ήταν οι Μινύες; θυμάστε; ), που το διέλυσαν “ισλαμιστές” (με δική τους πρωτοβουλία κι αυτοί! – ναί, πώς!) μέσα στον περασμένο Αύγουστο, τί απέγιναν;

Βλέπετε, δεν ήταν όποια-όποια αρχαία. Ήταν ευρήματα από την Τελ ελ-Αμάρνα, την πρωτεύουσα του (Ατλάντειου) Ακχενάτεν!
Βλέπετε, ακόμη, πως “εκείνοι” δεν αφήνουν τίποτε “δικό τους” σε ξένα χέρια. Έστω καί μετά από χιλιετίες. Δεν ξεχνούν, δεν συγχωρούν.
Ο νεοέλληνας μπορεί να είναι πρωταθλητής στην κατανάλωση φραππέ, αλλά δεν είμαστε όλοι νεοέλληνες. Μερικοί-ές από μας επιμένουμε να τη σκαλίζουμε τη δουλειά, καί να θυμόμαστε καί να γνωρίζουμε. Αν γιά τους νεοέλληνες, καί τους αγαπημένους τους αγράμματους καί ανιστόρητους πολιτικούς, η ανάγνωση βιβλίων Ιστορίας είναι ιδιορρυθμία τρελλών, δεν σημαίνει ότι όλοι-ες έχουμε τις ίδιες απόψεις. Και σιγά μη μας απασχολούν οι γνώμες κοπράνων.
Παρακάτω, λοιπόν, τα σπουδαία.
Αφού είδαμε τους χάρτες, ας δούμε τώρα καί την (Προ)Ιστορία …κάπως αλλοιώς! Εννοείται, μέχρι του σημείου που την έψαξα προσωπικά, κι έχω ξεκαθαρίσει ερωτήματα κι αμφιβολίες. Ακόμη μία τεράστια παρένθεση, αλλά θα φτάσουμε καί στο προκείμενον. Χωρίζω σε κεφάλαια, γιά καλύτερη κατανόηση.
i. Μίνως
Ο πόλεμος Ατλάντων-Ελλήνων άφησε πίσω του ερείπεια. Όχι μόνο βύθισε την Ατλαντίδα, αλλά διέλυσε καί τις πόλεις της Ελλάδας. Διότι, τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν τρομερά. (Τα δικά μας πυρηνικά μπροστά τους είναι το …κοριτσάκι με τα σπίρτα!) Τί νομίζετε; Πώς το δικό μας στρατόπεδο θα εκτοξεύει κατευθυνόμενους μετεωρίτες εναντίον των Ατλάντων σε ευθεία απόσταση 30 χιλιομέτρων (Βόλος-Όθρυς), καί τα κτίρια της Διμένεας θα μείνουν όρθια, μετά το κοπάνημα του μετεωρίτη στο έδαφος; Ή, πώς νομίζετε ότι το τροπικό δάσος της Σαχάρας έγινε έρημος; (Βλέπετε, οι Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στη Σφίγγα ίχνη διάβρωσης από νερό. Νερό; Η δε Σφίγγα θεωρείται ότι είναι κατασκευής της 12ης έως 14ης χιλιετίας πΧ. Άρα…)
Οι Άτλαντες μεν ηττήθησαν, κατεδιώχθησαν στα βάθη της Ασίας, αλλά πίσω η ζωή είχε ξαναγυρίσει σ’ επίπεδα πρωτογονισμού. Άρχισε να ξανανεβαίνει σιγά-σιγά τη σισσύφεια σκάλα του πολιτισμού, αλλα τίποτε -εκτός απ’ τις προφορικές αφηγήσεις- δεν θύμιζε την παλιά δόξα. Καί, φυσικά, οι μετά τον Κατακλυσμό πόλεις των Ελλήνων ήταν αδύναμες.
Την αδυναμία τους επέτεινε η εμφύλια διαμάχη με τους Πελασγούς. Οι Πελασγοί φεύγουν απ’ τον Ελλαδικό χώρο κλωτσηδόν, κουβαλώντας μαζί τους τη θρησκεία τους, αλλά καί το μίσος γιά τους λοιπούς Έλληνες. Καί την ελπίδα μελλοντικής επανόδου τους – έστω καί με τη βία, αν χρειαστεί. Στη νότια μεριά της Μεσογείου συναντάνε τους διαλυμένους Άτλαντες, καί μοιράζονται μαζί τους την κοινή έχθρα. (Ίσως καί κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις, διότι ο Κρόνος εθεωρείτο -εκτός των άλλων, καί- βασιλιάς της Ατλαντίδας.) Μοιράζονται εν μέρει καί το μέλλον τους, με μεικτούς γάμους. Κι έτσι…
…Φτάνουμε κάπου στο 2,200 πΧ. Ο γέρων βασιλιάς ολόκληρης της Κρήτης, ο Αστέριος, δεν έχει παιδιά. Αλλά -περιέργως- δεν φροντίζει να κληροδοτήσει τον θρόνο ούτε σε συγγενείς του. Ένας τολμηρός τυχοδιώκτης Ατλάντειος, ο Μίνως, καταφθάνει από τη Φοινίκη με στρατό καί στόλο καί απαιτεί τον θρόνο της Κρήτης από τον Αστέριο, τον οποίο θρόνο καί λαμβάνει. Στη Φοινίκη είχε προφανώς συναντήσει Κρήτες Φιλισταίους, καί συνέλεξε τις πληροφορίες του. Άλλως τε, τα νέα μαθαίνονται. Τί τότε, τί σήμερα! Μονάχα η ταχύτητα διάδοσης διαφέρει.
Ο Μίνως στην αρχή κάθεται ήσυχα, γιά να μην εξεγερθούν οι ντόπιοι. Αλλά σε μερικά χρόνια αρχίζει τους διωγμούς, ξεκινώντας απ’ το ιερατείο των Δία / Απόλλωνα / Φαέθωνα. Παράλληλα, χώνεται προσβλητικά στην αδύναμη Αθήνα του Αιγέα… εκδίκηση γάρ: πρώτα με την απαίτηση ο γυιός του να λάβει μέρος σε αγώνες των εντοπίων Αθηναίων, καί μετά (τον θάνατο του Ανδρόγεω) με την απαίτηση να θανατώνει κάθε χρόνο 14 παιδιά της Αθήνας με τελετουργική ανθρωποθυσία.
Οι Αθηναίοι ανησυχούν σφόδρα, αλλά δεν μπορούν ν’ αντιδράσουν στρατιωτικώς. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να “κάψουν” (με δίκη-μαϊμού) τον τετραπέρατο Δαίδαλο, καί να τον στείλουν ως κατάσκοπο μέσα στην ίδια τη φωλιά του φιδιού. Ο Δαίδαλος συλλέγει πληροφορίες, αλλά καί βοηθάει το αντιστασιακό κίνημα των ντόπιων.
Ο Μίνως, όμως, δεν μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν πήγε στην Κρήτη, γιά να πίνει κρασιά! Έχει κοσμοκρατορικά σχέδια. Έχοντας στερεώσει την εξουσία του στην Κρήτη, έχοντας πατήσει την Αθήνα από κάτω, βάζει ως στόχο τον “προσηλυτισμό” των Πελασγών που έμειναν πίσω στην Ελλάδα. Στέλνει, λοιπόν, στόλο υπό τον Θόα στο βόρειο Αιγαίο, να καταλάβει τα νησιά των Πελασγών. Λήμνο, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, καί όσα άλλα. Ή, έστω, να τα φέρει υπό την εξουσία του Μίνωα ακόμη καί με διπλωματικό τρόπο.
Ο Θόας μάλλον πήγε ως φίλος, καί δεν συνάντησε ένοπλη αντίσταση. Αφού πέτυχε τη συμμαχία των νησιών με τον Μίνωα, στρογγυλοκάθησε στη Λήμνο κι άρχισε κι αυτός πονηρά-πονηρά καί σιγά-σιγά να φέρνει τα ξένα του έθιμα στους ντόπιους. Τελετουργικές ανθρωποθυσίες των συζύγων των αρχοντισσών της Λήμνου, καί δε συμμαζεύεται.
ii. Αργοναυτικά
Όπως είπαμε, όμως, τα νέα μαθαίνονται. Βρισκόμαστε κάπου στο 2,130 πΧ. Στην Ιωλκό, την άλλη σημαντική πόλη της τότε Ελλάδας, κυβερνάει πραξικοπηματικώς ένα ατλαντόσπαρμα, ο Πελίας. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, που ο Μίνως δεν χώθηκε στην Ιωλκό, όπως στρίμωξε την Αθήνα: επειδή κυβερνούσε “δικός του” άνθρωπος! Η Ιωλκός, λοιπόν, δεν ήταν επείγον πρόβλημα γιά τον Μίνωα – ίσως δεν ήταν κάν πρόβλημα.
Ο νεαρός Διομήδης (ο Ιάσων, ντέ!), νόμιμος διάδοχος του θρόνου, γλυτώνει παρά τρίχα τις εκκαθαρίσεις του ετεροθαλούς θείου του, καταφεύγοντας στο “σχολείο” του κενταύρου Χείρωνα, επάνω στο Πήλιο. Εκεί, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, μαθαίνει το τί γίνεται στο βόρειο Αιγαίο, κι αρχίζει να παίρνει στροφές. Ο Χείρων, βλέπεις, του μίλησε γιά τα παλιά χρόνια με λεπτομέρειες! Ο Ιάσων, λοιπόν, αποφασίζει να δράσει. Πρώτα εναντίον του θείου του, καί μετά εναντίον του πονηρού που κατέλαβε την Κρήτη, κι έβαλε στο μυαλό του την κατάκτηση ολόκληρης την Ελλάδα. Πώς, όμως, να δράσει, που ήταν μόνος του;
Αποφασίζει να δράσει εν μέρει ως κατάσκοπος, αποκρύπτοντας επιμελώς τα βαθύτερα σχέδιά του. Έχει ψυχολογήσει άριστα τον μπάρμπα του. Γνωρίζει ότι, αν του ζητήσει τον θρόνο στα ίσια, θα εισπράξει τ’ αρχ.δια του Πελία. Αλλά ο σκοπός του δεν είναι αυτός. (Διότι, στο κάτω-κάτω, τί να τον κάνει έναν θρόνο περιτριγυρισμένον από εχθρούς – Πελασγούς καί λοιπούς; ) Σκοπός του είναι να παρασύρει τον πονηρό Πελία στη συζήτηση, εκεί ακριβώς που επιθυμεί ο Ιάσων. Καί το πετυχαίνει! Ο Πελίας νομίζει πως έχει να κάνει μ’ ένα τρελλόπαιδιο, που πάει να δοξαστεί. “- Δεμπάνα κόψει το λαιμό του!”, σκέφτεται ο κουτοπόνηρος βασιλίσκος. Νομίζει πως ο Ιάσων είτε θα σκοτωθεί στο ταξίδι του, είτε θα λείψει τόσα χρόνια, που μετά θα είναι αδιανότητο να ξανάρθει να ζητήσει τον θρόνο. Ούτως ή άλλως, το πρόβλημα “Ιάσων” θά ‘φευγε απ’ την καμπούρα του.
Ο Ιάσων, όμως, είχε πετύχει τον σκοπό του. Δηλαδή, να τον αφήσει γιά κάμποσο καιρό ήσυχο ο Πελίας, ώστε να φτιάξει την Αργώ, καί να μαζέψει έναν …κατασκοπικό στρατό! Οι συν-ναύτες του Ιάσονα ήταν ακόμη μία φοβερή επιτυχία του νεαρού, διότι -ούτε λίγο, ούτε πολύ- ήταν όλοι τους πρίγκηπες, απ’ όλα τα βασιλικά σόγια των λοιπών πόλεων της Ελλάδας!!! Εννοείται πως απετέλεσαν μία αδελφότητα, κι εννοείται πως μέσα στην αδελφότητα υπήρχε κι ο εσώτερος κύκλος. Ο Ιάσων δεν ήταν χαζός, ν’ ανοίγει το στόμα του σε όποιον-όποιον… Τη στιγμή, μάλιστα, που στους Αργοναύτες δεν έλειπε ο χαφιές: ο βασιλικός εξάδελφος Άκαστος, γυιός του Πελία. Ο κολλητός φιλαράκος του Ιάσονα, όμως, ο Πηλέας, μάλλον ήξερε παραπάνω πράγματα απ’ τους υπόλοιπους. Διότι, όπως κάθε συνετός αρχηγός, έτσι κι ο Ιάσων έπρεπε να φυλάει τα νώτα του! Με τη βοήθεια των πραγματικών φίλων του.
Φεύγει, λοιπόν, η Αργώ σφαίρα γιά τη Λήμνο! Καί μετά, γιά τη Σαμοθράκη. Ο σκοπός είναι να δεί το πλήρωμά της τί συμβαίνει στα νησιά, καί -ει δυνατόν- ν’ αντιστρέψει την κατάσταση. Τους τολμηρούς δεν βοηθάει μονάχα η τύχη, αλλά κι ο έρωτας… διότι τις φόνισσες της Λήμνου δεν τις πλησίασαν άλλοι άντρες. Μονάχα οι Αργοναύτες! Στο μεταξύ, ο Θησέας κάνει τον Μινώταυρο σπαλομπριζόλες, ο Δαίδαλος την κοπανάει, κι ο Μίνως φονεύεται στη Σικελία. Οι δρόμοι του Αιγαίου ήταν πλέον ανοιχτοί.
Η Αργώ ολοκληρώνει το ταξίδι της καί τον άθλο της, αλλά ξαναγυρίζει πίσω με μείον δύο αγνοούμενους καί μείον μερικούς νεκρούς. (Τους δύο μάντεις της. Σημαδιακό…) Συν τη Μήδεια! (Κουφαλίτσα, Ιάσονα, ξέρω ότι δεν την αγαπούσες καί τόσο πολύ, αλλά έκανες πολιτική μαζί της… μιά που -εκτός των άλλων- η θεία της η Πασιφάη ήταν σύζυγος Μίνωα! Ενώ, αντίθετα, η Περσίδα σε καψουρεύτηκε! Ντροπή σου, ρέ!)
iii. Μυσία – Πάρις
Περνάνε κάμποσα χρόνια ακόμη. Περίπου μία δεκαετία. Οι Αργοναύτες έχουν ξαναγυρίσει στα σπίτια τους – εκτός απ’ τους νεκρούς, φυσικά. Καί τον Ηρακλή. Ο οποίος, εκεί που τον έχασαν στη Μυσία, ξεκίνησε …πόλεμο! Είναι άγνωστο στους πολλούς, αλλά: εάν ο Τρωϊκός Πόλεμος ήταν ο Β’ ΠΠ της αρχαιότητας, ο Α’ ΠΠ ήταν ο πόλεμος της Μυσίας. Οκταετούς διάρκειας, παρακαλώ!
Αυτός ο πόλεμος μάλλον εξηγεί τα διάφορα “ξεκάρφωτα” περιστατικά των ομηρικών επών, όπως εκείνο με τον Παλαμήδη καί τους Δόλοπες. Διότι, αυτά πρέπει να ήταν δημοφιλή τραγούδια, αλλά προγενέστερα της Ιλιάδας – τα οποία αργότερα τα ενέταξαν στα Έπη λόγω δημοφιλίας. Όχι ότι πραγματικά αναφερόντουσαν στον Τρωϊκό Πόλεμο. Αναφερόντουσαν στον “προκάτοχο” πόλεμο.
Έτσι, ο Ηρακλής ξεπάτωσε τους Πελασγούς της Μυσίας, κι έγινε βασιλιάς σ’ όσους έμειναν! Αφού, πρώτα, τους επανενένταξε στους Έλληνες.
Κάπου στο 2,120 πΧ, ο Πηλέας παντρεύεται …από σπόντα μιά θεά! Τη Θέτιδα! Λαμπροί γάμοι στο Πήλιο, ανάμεσα στους προσκεκλημένους κι όλος ο Όλυμπος, χαρές καί πανηγύρια!… Ωστόσο, λείπει ο κολλητός του ο Ιάσων (εξόριστος στην Κόρινθο, μετά τα θανατηφόρα παπατζηλίκια της Μήδειας), λείπει ο Ηρακλής, καί μάλλον λείπουν οι περισσότεροι απ’ τους συντρόφους του της Αργούς. (Πιστεύω ότι δώρα έστειλαν, πάντως! )
Σημειώστε πως η σκηνή της “ορφικής” περιγραφής της Αργοναυτικής Εκστρατείας, όπου η Αργώ προσεγγίζει τη σπηλιά του Χείρωνα γιά τα αποχαιρετιστήρια, καί σερβίρει τα κρασιά ο μικρός Αχιλλέας, είναι καθαρά φανταστική. Είναι ποιητικό δημιούργημα, καί τίποτ’ άλλο. Ο Αχιλλέας δεν μπορεί να ζούσε τότε. Δεν μπορεί να είχε γεννηθεί, διότι θα πήγαινε στην Τροία 39 ετών – κι όχι 19.
Όμως, αν έλειπαν οι παλιοί σύντροφοι του γαμπρού, δεν έλειπε ο νεαρός πρίγκηπας της Τροίας, ο Πάρις. Ένας νεαρός μαλάκας περίπου 20-25 ετών, που τον έστειλε ο πατέρας του ως κατάσκοπο, ακριβώς επειδή ήταν χαζοβιόλης – γιά να μη δίνει στόχο. Δεν έστειλε τον σοβαρό Έκτορα, πρώτον στη διαδοχή του θρόνου, διότι θα ήγειρε υποψίες. Βλέπετε, απέναντι ήξεραν πολύ καλά τί είχε συμβεί στους Πελασγούς της Μυσίας, καί υποψιαζόντουσαν ότι μετά έρχεται η σειρά τους. Ο Πάρις, λοιπόν, είχε εντολές να πάει (με πρόσχημα τον γάμο) να δεί τί συμβαίνει με τους επικίνδυνους Αργοναύτες. “Να κόψει τα κόζα”, που λέμε. Αν μονάχα ένας τους αναστάτωσε το βασίλειο του Αιήτη, κι άλλος ένας έκανε “όπα!” ολόκληρη Μυσία, τότε τί θα κάνανε …ξανά όλοι μαζί; Τί σκοπούς είχαν; Αράξανε με τις παντρειές καί τα γεννητούρια, ή είχαν κι άλλα σχέδια στα σκαριά; Κι ήταν μονοιασμένοι μεταξύ τους;
Δεν γνωρίζω τί κατάλαβε ο Πάρις (εκτός του ότι ήταν ζώον, χειρότερο απ’ αυτά που έβοσκε – διότι άμα βρεις Θεές σε καλλιστεία, τις βραβεύεις ΟΛΕΣ! ), καί τί πληροφορίες μετέφερε πίσω. Όμως ο πατέρας του, ο Ποδάκρης (ο Πρίαμος) θα την έβρισκε από εκεί που δεν το περίμενε: από απόγονο Πελασγού της Μυσίας!
Βλέπετε, λίγο πριν την καταστροφή, ένας άλλος πονηρός Πελασγός τυχοδιώκτης, ο Πέλοπας, έφτασε στην Ελλάδα κι έγινε σώγαμπρος. Ο εγγονός του, ο Αγαμέμνων, είχε αποφασίσει να τιμωρήσει τους Πελασγούς της Τροίας όχι μονάχα γιά την αδιαφορία που έδειξαν προς τους άμεσους αδελφούς καί γείτονές τους, αλλά καί τη συνεχιζόμενη γαϊδουρινή αναισθησία του βασιλικού σογιού των Τρώων… που, σα να μην έφταναν τα προηγούμενα, κεράτωσε τον αδερφό του! Πώς “την είδαν” αυτοί, δηλαδή;! Έ, θα τους έδειχνε!… μία καί καλή!
Ίσως ήταν καί η μοίρα του Πριάμου, μετά την “ύβριν” να μην ακούσει τους ικέτες… Διότι, καί στην εποχή μας ο Κάρατζιτς παρακαλούσε τον Μιλόσεβιτς να κατεβάσει τα τάνκς, γιά να γλυτώσει τους Σέρβους της Βοσνίας, αλλά ο τελευταίος αδιαφόρησε. Τα είδαμε τα χαΐρια του, όμως.
iv. Τρωϊκά
Φτάνουμε κάπου στο 2,100 πΧ, καί η Εποχή του Ταύρου δίνει τη θέση της στην Εποχή του Κριού. (Αυτήν ακριβώς την αλλαγή περίμενε ο Αγαμέμνων τρία χρόνια στη Χαλκίδα, όχι τους …ευνοϊκούς ανέμους!) Μαζεύει, λοιπόν, ο Αγαμέμνων τους Έλληνες, αποφασισμένος να ξεπατώσει τους Τρώες. Αν καί Πελασγός, αν καί -λόγω αγένειας- αντιπαθής στους πάντες, ήταν σαφώς με τη μεριά των Ελλήνων. (Πιθανώτατα επηρεασμένος απ’ τη μητέρα του.)
Τη συνέχεια τη γνωρίζετε, δεν χρειάζεται να την περιγράψω. Αλλά να επισημάνω πως, ήρωες της πρώτης γραμμής του πολέμου ήταν τα παιδιά των πάλαι Αργοναυτών!!!
Με το μόνο που διαφωνώ, είναι με τον ισχυρισμό ότι ο Αινείας έφτιαξε τη Ρώμη. Μόνος του; Όχι, βέβαια. Με τη βοήθεια των δυτικών Πελασγών της Ιταλίας (Ετρούσκων καί λοιπών) την έφτιαξε, στους οποίους καί κατέφυγε.
v. Ύκ-σως καί Στρογγύλη
Περνάνε ακόμη τρεις, τρισήμισυ αιώνες. Το φυλετικό μείγμα Πελασγών καί Ατλάντων, γνωστό πολύ αργότερα ως “Φοίνικες” (αλήθεια… “Φοίνικες”, επειδή έφτιαχναν κόκκινη μπογιά, ή επειδή ήταν κοκκινομάλληδες; ), εκστρατεύει εναντίον της Αιγύπτου, την οποία καταλαμβάνει γιά δυόμισυ αιώνες.
Το 1,800 πΧ δεν ονομαζόντουσαν “Φοίνικες”, αλλά Ύκ-σως (βασιλείς ποιμένες). Τα τελευταία χρόνια γίνονται συστηματικές ανασκαφές στην πρωτεύουσά τους, την Αύαρι (σημερινή τοποθεσία “Τέλ ελ-Ντάμπα” – δυστυχώς, γνωστή καί γιά το στρατόπεδο συγκεντρώσεως των Ελλήνων “διαφωνούντων” στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ), που αποκαλύπτουν πολλά. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξακριβωμένα κοκκινομάλληδες – οι Αρχαιολόγοι υποθέτουν πως πρόκειται μέχρι καί γιά …Βίκινγκς! (Κοκκινομάλληδες, που έκαναν επιδρομές, τί θα είναι; )  Αλλά το “ποιμένες”, συν η τοποθεσία της πρωτεύουσάς τους (κοντά σε διαπλεόμενο σώμα νερού καί ταυτόχρονα σε εύφορο έδαφος), δείχνουν καθαρά γιά ποιούς πρόκειται: γιά Πελασγούς καί Άτλαντες.
Μαθαίνονται τα νέα επάνω στην Ελλάδα, όπου ακμάζει ο λαμπρός πολιτισμός της Στρογγύλης (Θήρας). Αλλά εδώ δημιουργείται ένα μέγα πρόβλημα… Οι Ύκ-σως δεν έχουν καταλάβει μονάχα την Αίγυπτο, έχουν βάλει χέρι καί στο ιερατείο. Που σημαίνει, πως έβαλαν (ή: ήταν κοντά στο να βάλουν) χέρι καί στα μυστικά του ιερατείου. Ακόμη κι αν οι παλαιοί Αιγύπτιοι ιερείς δεν ανοίγουν -ούτε με βασανιστήρια- τα στόματά τους στους ανθρωποθυσιαστές Πελασγούς, είναι θέμα χρόνου να “σπάσει” κάποιος, έστω ένας. Καί να μιλήσει στους κατακτητές γιά τον τρόπο “χειρισμού” των πυραμίδων.
Οπότε, το ιερατείο της Θεάς Αρτέμιδος στη Στρογγύλη αποφασίζει ν’ ανατινάξει το ηφαίστειο!
Αυτό, πρώτη φορά γράφεται δημοσίως οπουδήποτε. Όπως καί το ότι το ηφαίστειο έδινε την ενέργειά του (με κάποιον τρόπο) γιά κάποια -χμ- πράγματα… Άρα, υπήρχε ορατός κίνδυνος να “συζευχθούν” πυραμίδες με ηφαίστειο, καί οι “χειριστές” του ενιαίου συστήματος να είναι παλιάνθρωποι! (Χάριτας προς τη Μάγια! Μπράβο! Έχεις φανταστική παρατηρητικότητα καί κρίση!) Επομένως, η απόφαση ελήφθη: Όλα όπα!
Επίσης, πρώτη φορά γράφεται δημοσίως ότι η έκρηξη έλαβε χώραν στις 18 Απριλίου 1,625 πΧ, περί ώρα 22:00′. Βραδυνή ώρα, γιά να φανεί η φλόγα μέχρι την Αίγυπτο – καί να μεταδώσει το “μήνυμα” εκεί που πρέπει, χωρίς να υπάρξουν αμφιβολίες.
Καί πρώτη φορά γράφεται δημοσίως ότι η έκρηξη ήταν προγραμματισμένη με “χρονοδιακόπτη”. Οι αρχαίοι Στρογγυλαίοι ούτε κωπηλατούσαν σαν τρελλοί, γιά ν’ αποφύγουν το τσουνάμι, ούτε είχαν μονάχα ένα έτος στη διάθεσή τους γιά να φύγουν, επειδή αισθάνθηκαν τους προσεισμούς (όπως λέει η επίσημη Αρχαιολογία). Είχαν πολλά χρόνια μπροστά τους γιά πλήρη μετεγκατάσταση.
Όσον αφορά αυτό το όντως …καυτό θέμα, δεχθείτε τις έτοιμες πληροφορίες, αλλά μην περιμένετε να σας πω περισσότερα, γιά το πώς έφτασα σ’ αυτές.

(συνεχίζεται)

http://ergdhmerg.wordpress.com