Όταν δεν ξέρεις τον εαυτό σου, είσαι εύπλαστος. Ο περίγυρος δεν συμπαθεί τους εύπλαστους, πιστεύει ότι η ζωή πατάει/εκμεταλλεύεται τους εύπλαστους (αν δεν έχεις άποψη θα σε νικήσει -θα σου την μπαστακώσει αυτός που έχει). Μα...η ζωή είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι…ο περίγυρος.
Αυτό συνέβη λοιπόν και στην περί ης ο λόγος. Ο περίγυρός της -για να μην ξεφύγει του προορισμού του- άρχισε να της μπαστακώνει τις απόψεις του γι’ απόψεις της. Σ’ αυτή τη φάση η ξαδέλφη μου αισθάνθηκε ότι δεν πάει καλά. Όλες οι απόψεις, όλων, της φαίνονταν το ίδιο λάθος και το ίδιο σωστές. Έτσι, άρχισε να παίρνει χάπια. Σήμερα η ξαδέλφη μου -μετά από μεγάλη ταλαιπωρία/πάλη με τον περίγυρο- έχει ξαναβρεί τα σωστά της. Συνεχίζει όμως να παίρνει χάπια…Τα σωστά όσο τα προασπίζεσαι και τα τηρείς, τόσο ριζώνουν. Μέχρις ότου οι ρίζες να πάνε σε τέτοιο βάθος που να νιώθεις ακλόνητος, ο περίγυρος θα σε τελματώνει με μια του λέξη. Ε, μέχρι τότε θα παίρνεις χάπια.
Θα μπορούσε να «γλιτώσει» την επίπονη αυτή και επώδυνη διαδικασία στην περίπτωση που ο περίγυρος καταλάβαινε την προβληματικότητά του -ότι αυτός είναι στραβός-, οπότε δεν θα ένιωθε η ξαδέλφη μου ότι στραβά αρμενίζει.
Σε κάποιους εξ υμών (τους πιο τυχερούς) έριξε δυνατή μπουνιά για να τους αναγκάσει να ξεχάσουν ό,τι ήξεραν. Όλους τους υπόλοιπους μας εξαναγκάζει με λιγότερο επίπονους τρόπους μεν, κάνοντας το μαρτύριο να διαρκέσει περισσότερο δε. Δεν θα μείνει ούτε ένας που να μην το φτάσει.
Γιατί…Το αύριο μάς θέλει όλους: ΔΙΚΑΙΟΥΣ!
«Δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ἀντικειμενική ὅταν ἔχῃς τὴν ἐμπειρία σου, τὸ παρελθόν σου καὶ τὴν ζωή σου.
ἡ ἀντικειμενικότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ ὁ ὁποιοσδήποτε, ἐκτὸς ἐὰν ἦταν ἄρτι γεννημένος. Δίχως παρελθὸν καὶ δίχως παρόν. Αὐτὸς μόνον μπορεῖ νὰ κάνῃ καταγραφὲς δίχως προκαταλήψεις, πρίσματα καὶ μονομέρειες. Διότι δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε ἐμπειρίες, παρελθόν, γνώσεις, πεποιθήσεις, ὄνειρα, θέλω... Μϊαν ζωή δῆλα δή. Ἀκυρώνεις τὴν ζωή σου; Δὲν τὴν ἀκυρώνεις.»*
Αναγνώστρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου