Οἱ Λαοὶ τοῦ Κόσμου & ὁ Ἑλληνικὸς Λαός.

Mαρμάρινο ἀναθηματικὸ ἀμφίγλυφο ἀνάγλυφο, ἀπὸ τὸ Νέο Φάληρο Ἀττικής, γύρω στο 410 π.X. Στη μία πλευρά ἀπεικονίζεται ἡ ἀρπαγὴ τῆς Νύμφης Βασίλης ἀπὸ τὸν ἣρωα Ἒχελο. Tο τέθριππο ἂρμα, στὸ ὁποῖο ἐπιβαῖνει τὸ ζεῦγος, ὁδηγεῖ ὁ Ἐρμῆς. Στην ἂλλη πλευρά τοῦ ἀναγλύφου τὸ κέντρο τῆς παράστασης καταλαμβάνει ὁ κερασφόρος Κηφισός. Ἀπεικονίζονται στὸ ἂκρο ἀριστερὰ ἡ Άρτεμις και ἓνας θεὸς και δεξιά ἀπὸ τὸν Κηφισό τρεῖς Νύμφες.
ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ

Ὑπάρχουν λαοί που δὲ κατανόησαν ποτέ τὴν ὑπόστασί τους ὡς ἐθνικότητα. Αὐτοὶ εἶναι κυρίως οἱ νομαδικοί λαοί και τὰ «παράσιτα» τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὑπάρχουν ἂλλοι λαοί, οἱ ὀποῖοι δὲν ἐπιζήτησαν τίποτα, παρ’ ἐκτὸς τὴν ἀσφάλεια τὴ δική τους και τῶν δικαίων τους. Αὐτοὶ αὐτοκηρύσσωνται «οὐδέτεροι» , παράδειγμα οἱ Ελβετοί.

Ὑπάρχουν τρίτοι λαοί πού δὲν ἒπαψαν νὰ ἀποβλέπουν σὲ κατακτήσεις προς ἐπαύξησι τῶν ὁρίων τους εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κατακτητικοί, οἱ πολεμοχαρεῖς λαοί, οἱ στρατοκρατικοί, ὃπως οἱ Τοῦρκοι.

Ὑπάρχουν τέταρτοι λαοί, ἀνάλογοι μὲ τοὺς τρίτους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς κατακτήσεις τους ἀποβλέπουν σὲ πλουτισμό ὑλικό, σὲ ἐνίσχυσι ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ προς τοὺς ἂλλους, σὲ ἀνταγωνισμὸ προς τοὺς ὑπόλοιπους λαούς. Αὐτὲς εἶναι οἱ «ἀποικιακές» Δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν ἐκτάσεις και ἀγαθὰ ἀπὸ τὶς ἀσθενεῖς χῶρες ἢ καιροφυλακτοῦν νὰ ἀρπάξουν ἐκτάσεις και ἀγαθὰ ἰσχυρῶν χωρῶν γιὰ νὰ τὶς ἐξασθενήσουν. (Δὲν νομίζω νὰ χρειάζονται παραδείγματα τέτοιων λαῶν…)

Ὑπάρχουν ὃμως και πέμπτοι λαοί, οἱ ὁποῖοι δὲ σκέφτηκαν ποτέ νὰ ὑποτάξουν ἂλλους, που δὲν ἀμέλησαν ποτέ νὰ ἀμυνθοῦν ὑπὲρ ἑαυτῶν και κίνητρο τῆς δράσης τους ἒχουν τὴν εὐγενὴ ἰδέα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ κόσμου (μὲ τὴν παροχή στοὺς ἂλλους λαοὺς τὰ φῶτα τους), τοῦ ἐκπολιτισμοῦ τῆς οἰκουμένης (μὲ τὸν ἲδιον τους τὸν πολιτισμό), τοῦ ἐξευγενισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος (μὲ τὴν ἲδια τους τὴν εὐγένεια).

Μοναδικό τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Ἑλληνική φυλή. Ἡ ἒνωσις τῶν ἀμφικτυόνων τὸ ἀποδεικνύει, ἡ ἂμυνα κατὰ τῶν Περσῶν τὸ καταμαρτυρεῖ, ἡ ἐκπολιτιστικὴ ἐκστρατεία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τὸ βροντοφωνεῖ.

Ἀλλὰ οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ λαοί εἶναι οἱ πλέον δυστυχεῖς. Και εἶναι δυστυχεῖς οἱ λαοί τοῦ Φωτός, γιατί ἒχουν ἐχθροὺς ὃλους τοὺς ἂλλους λαούς, πού δὲν κατάφεραν νὰ ἀνέλθουν στην ὑψηλὴ βαθμίδα τῆς ἐθνικῆς ἀρετῆς πού αὐτοὶ κατέχουν, και ἐπίσης ἒχουν ἐχθροὺς αὐτοὺς πού δὲν ἀνέχονται τὴν ὑπεροχὴ τῆς ἠθικῆς και τοῦ πνεύματος.
Ἐπίσης εἶναι δυστυχεῖς γιατί στην ἀέναη πάλη τους γιὰ τὴν συντήρισιν τὴ δική τους και τὸν φωτισμὸν τῶν ἂλλων, ἒχουν περιόδους ἐξάντλησης.
Πέφτουν σὲ νάρκη τότε, φαίνονται ἀνίκανοι ν’ἀφυπνιστοῦν, και οἱ ἐχθροί τους χαίρονται, μὲ φθόνο.

Ἀλλὰ ἒχουν και τὸ προνόμιο οἱ λαοί τοῦ Φωτὸς νὰ μὴν πεθαίνουν ποτέ. Κάτω ἀπὸ καταπιέσεις, ἐξευτελισμούς, ἐξάντλησι, και ἐνῶ ὃλοι τοὺς θεωροῦν νεκρούς (ἀκόμη και αὐτοἰ οἱ ἲδιοι), ἒξαφνα ἀνασταίνονται γίγαντες ὃπως και πριν, ἀπτόητοι ὃπως πάντοτε, ἀναλλοίωτοι ὃπως οἱ αἰῶνες, ἀπρόσιτοι ὃπως ἡ ζωογόνα τους ἰδέα. Και μεγαλουργοῦν πάντοτε και ἐπιβάλλονται και ἀναζοῦν ὃπως ἡ φλόγα που τῆς ρίχνεις νέο λάδι.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογία τῶν αἰφνιδίων, τῶν ἀπροσδόκητων ἐξεγέρσεων τῶν «Λαῶν τοῦ Φωτός», ἐξεγέρσεις στὶς ὁποῖες κανεὶς δὲ πιστεύει προτοῦ γίνουν, και τρίβουν οἱ πάντες τοὺς ὁφθαλμοὺς ὃταν συντελεσθοῦν.
Αὐτὴν τὴν περίοδο διανύουμε, τὴν περίοδο μιᾶς ἀπροσδόκητης ἐξέγερσης, ποὺ θὰ ἀποτινάξῃ τὸ σκότος ποὺ ἐπέβαλλαν στὴν Ἑλληνικὴ Ψυχὴ οἱ ἐγχώριοι πατριδοκάπηλοι καὶ οἱ ξενόφερτοι οὐραγοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης…

Βιβλιογραφία
Ἰστορία τοῦ Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἒκδ. 1912

ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ