Η ΠΡΩΤΗ ΜΥΗΣΗ

Βλέπετε, στη ζωή παίρνετε ακριβώς αυτό που δίνετε. Η ζωή σας είναι ο καθρέφτης αυτού που είστε, κατ’ εικόνα και ομοίωσή σας. Είστε παθητικοί, τυφλοί, απαιτητικοί. Παίρνετε τα πάντα, δέχεστε τα πάντα χωρίς ποτέ να αισθάνεστε υποχρέωση. Η συμπεριφορά σας απέναντι στον κόσμο και απέναντι στη ζωή, είναι η συμπεριφορά εκείνου που έχει το δικαίωμα να απαιτεί και να παίρνει. Που δεν έχει ανάγκη ούτε να πληρώσει ούτε να κερδίσει (με τον κόπο του). Πιστεύετε πως όλα σας πρέπουν, απλά και μόνο επειδή είσαστε εσείς! Όλη σας η τύφλωση βρίσκεται εκεί! Και δεν τραβάει την προσοχή σας. Όμως αυτό είναι που χωρίζει μέσα σας έναν κόσμο από έναν άλλο κόσμο.

Δεν έχετε μέτρο για να μετρηθείτε. Ζείτε αποκλειστικά με το “αυτό μ’ αρέσει” ή “ αυτό δεν μου αρέσει”. Που πάει να πει ότι δεν έχετε εκτίμηση παρά μόνο για τους εαυτούς σας.

Δεν αναγνωρίζετε τίποτα πάνω από εσάς. Θεωρητικά, λογικά, ίσως, αλλά πραγματικά, όχι. Να γιατί είσαστε απαιτητικοί και συνεχίζετε να νομίζετε ότι όλα τα πράγματα αγοράζονται στις ευκαιρίες, ότι μπορείτε να τα έχετε στην τσέπη σας αγοράζοντας τα αν το επιθυμήσετε. Τίποτε δεν αναγνωρίζετε ούτε πάνω από εσάς, ούτε έξω, ούτε μέσα σας. Να γιατί, το ξαναλέω, δεν έχετε μέτρο και ζείτε παθητικά, κατά τα γούστα σας.

Ναι! η “αυτοεκτίμησή σας ”, σας τυφλώνει! Είναι το πιο μεγάλο εμπόδιο για μια καινούργια ζωή. Πρέπει να μπορέσετε να υπερπηδήσετε αυτό το εμπόδιο, αυτό το κατώφλι, πριν να πάτε πιο πέρα. Είναι η δοκιμασία που χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο είδη: “την ήρα” και τον “καρπό”.

Όσο έξυπνος, όσο προικισμένος, όσο λαμπρός και να είναι ένας άνθρωπος, αν δεν αλλάξει την αυτοεκτίμησή του, θα είναι χαμένος για μια εσωτερική ανάπτυξη, για μια εργασία με σκοπό την γνώση του εαυτού, για ένα αληθινό γίγνεσθαι

Θα μείνει όλη του την ζωή όπως είναι . Η πρώτη απαίτηση, η πρώτη προϋπόθεση, η πρώτη δοκιμασία για όποιον επιθυμεί να εργαστεί στον εαυτό του, είναι να αλλάξει την αυτοεκτίμηση του. Πρέπει όχι να φανταστεί, όχι απλά να πιστέψει η να σκεφτεί, αλλά να δει μέσα του πράγματα που δεν είχε δει πριν, να τα δει πραγματικά. Η εκτίμησή του δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ, αν δεν δει μέσα του. Και για να δει, πρέπει να “μάθει” να βλέπει: αυτή είναι η πρώτη μύηση του ανθρώπου προς την αυτογνωσία.

Πριν από όλα πρέπει να ξέρει αυτό που πρέπει να κοιτάξει. Μόλις το μάθει πρέπει να κάνει προσπάθειες, να κρατήσει την προσοχή του, να κοιτάζει σταθερά, εντατικά. Με το να κρατάει την προσοχή του, με το να μην ξεχνά να κοιτάζει, μια μέρα ίσως μπορέσει να δει. Αν δει μια φορά, ίσως δει μια δεύτερη φορά, και αν αυτό επαναληφθεί δεν θα μπορεί πια να μην βλέπει. Εκεί βρίσκεται η κατάσταση που αναζητούμε, ο σκοπός της παρατήρησής μας και από εκει θα γεννηθεί η αληθινή επιθυμία, η ακατανίκητη επιθυμία του γίγνεσθαι... Από ψυχροί γινόμαστε θερμοί, δονούμενοι... μας αγγίζει η πραγματικότητά μας.