Ἕνας Ἔρως…..

Πρὸ ὁλίγου ὁδηγοῦσα κι ἄκουγα στὸ ῥαδιόφωνο τραγούδια ἐρωτικὰ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον. Τραγούδια γιὰ κάποιον ἢ γιὰ κάποιαν ποὺ ἔφυγε, ἢ ἀκόμη καλλίτερα, γιὰ κάποιον ποὺ θὰ ἔλθῃ.
Ἄκουσα τρυφερὲς φωνές νὰ ἐκφράζουν τὴν ἀνάγκη τους γιὰ νὰ συνυπάρχουν μὲ τὸν σύντροφο. Κάποιες κραυγές, κάποιους ἀναστεναγμούς…
Πρόσεχα τὶς λέξεις, τὶς προτάσεις, τὴν ἀλλαγὴ τόνου ἢ μουσικῆς… Ἔρως, Ἔρως, Ἔρως…

Κι ἐκεῖ κάπου, ξεκίνησα νὰ ἀναζητῶ τὶς ῥίζες τοῦ δικοῦ μου Ἔρωτος, τοῦ δικοῦ μου πάθους. Τῆς δικῆς μου ζωῆς.
Θυμήθηκα πολλά. Ἀλλὰ ξάφνου ἡ σκέψις μου σταμάτησε στην Μία καὶ Μοναδική. Σὲ αὐτήν ποὺ μὲ γεμίζει ἐνέργεια, δύναμι, φῶς κάθε στιγμή, ὄχι μόνον ὅταν εἶναι στὴν σκέψι μου καὶ στὴν ζωή μου, ἀλλὰ κι ὅταν γιὰ λόγους βιοπορισμοῦ ἢ ἀνάγκης ἀπασχολοῦμαι ψυχῇ τε καὶ σώματι ἀλλοῦ. 
Στὸν μεγάλο κι ἀπέραντο καὶ ἀθεράπευστο Ἔρωτά μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἔφθασα.. Πάντα ἐκεῖ φθάνω. Μάλλιστα, κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν ἔχω σώας τὰς φρένας. Ἐὰν ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ λειτουργῶ ἔτσι ὅπως λειτουργῶ. Ἐὰν ἔχω τὴν ἱκανότητα ἢ τὴν δύναμι ἢ τὸν πόθο νὰ τὸν ζήσω ἔως τέλους….
Ἔχω καταλάβει ἔνα μόνον ἀπὸ ὅσα ἔχω ἔως σήμερα βιώσει.
Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ φτιάξουμε τὴν Ἑλλάδα, ἕνα μόνον χρειάζεται νὰ πράξουμε. Νὰ ἀφαιθοῦμε στὸ ταξείδι ποὺ μᾶς προσφέρει αὐτὸς ὁ Ἔρως. Νὰ μὴν ῥωτήσουμε, νὰ μὴν φοβηθοῦμε, νὰ μὴν σκεφθοῦμε… Νὰ μποῦμε καὶ νὰ τὸν ζήσουμε ὅπως μᾶς πρέπει. 
Λίγος δρόμος ἔμεινε. 
Εἶθε οἱ Ἐρωτευμένοι νὰ εἶναι πάρα πολλοί. Πάρα πάρα πολλοί! Εἰδέ ἄλλως, ὅσοι δὲν βιώσουν αὐτὸ τὸ πᾶθος, Ἐλευθερία δὲν θὰ βιώσουν.