Μια σπάνια ηχογράφηση του Κ.Παλαμά να απαγγέλει ο ίδιος τον Ύμνος των Αιώνων. Το ποίημα περιγράφει υπέροχα τους τελευταίους 20 αιώνες Ελληνική ιστορία, κατά την άποψη του, αν και Εθνικιστής, ο Παλαμάς εξόργισε τους φανατικούς με την αποδοχή της Σλαβικής επιμειξίας.
Μέχρι σήμερα πολοί φανατικοί υποθέτουν ότι οι Εζερίτες, Μηλιγγοί,Σαγουδάτοι και οι υπόλοιποι Σθλοβένοι ή Σκλαβούνοι που εγκαταστάθηκαν ειρηνικά στην Ελλάδα απλά εξαφανίστηκαν).
Ο Παλαμάς είχε το σθένος να δει την αλήθεια, εμείς τι φοβόμαστε? Αυτό δεν αλλάζει το ποιοι είμαστε γιατί τα "καθαρόαιμα" έθνη υπάρχουν στα εργαστήρια γενετικής, στην επιστημονική φαντασία και στα βιβλία ιστορίας γιατί εξαφανίστηκαν (τα καθαρόαιμα έθνη έχουν την τάση να πεθαίνουν, όπως οι Ινδιάνοι). Ύμνος των Αιώνων Μητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη, δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες• του συντριμμού σου τα σπαθιά στα κάμανε φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες. Και οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου το νικηφόρο χέρι του Ρωμαίου, κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Βυζάντιο, στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου, Kι αυτό το κάστρο που μουγκρίζει μέσα του της Βενετιάς ακόμη το λιοντάρι, κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι, Kαι του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο στ' όνομα που μας έρχεται στο στόμα -με το γάλα της μάνας που βυζάξαμε- σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα, Όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε, σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα, στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε κ' είναι σα σπλάχνα απ' το δικό σου το αίμα. Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα, ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια, κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα, η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!
Ο Παλαμάς είχε το σθένος να δει την αλήθεια, εμείς τι φοβόμαστε? Αυτό δεν αλλάζει το ποιοι είμαστε γιατί τα "καθαρόαιμα" έθνη υπάρχουν στα εργαστήρια γενετικής, στην επιστημονική φαντασία και στα βιβλία ιστορίας γιατί εξαφανίστηκαν (τα καθαρόαιμα έθνη έχουν την τάση να πεθαίνουν, όπως οι Ινδιάνοι). Ύμνος των Αιώνων Μητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη, δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες• του συντριμμού σου τα σπαθιά στα κάμανε φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες. Και οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου το νικηφόρο χέρι του Ρωμαίου, κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Βυζάντιο, στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου, Kι αυτό το κάστρο που μουγκρίζει μέσα του της Βενετιάς ακόμη το λιοντάρι, κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι, Kαι του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο στ' όνομα που μας έρχεται στο στόμα -με το γάλα της μάνας που βυζάξαμε- σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα, Όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε, σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα, στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε κ' είναι σα σπλάχνα απ' το δικό σου το αίμα. Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα, ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια, κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα, η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!
-->
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου