Του Γ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Οι εξελίξεις στον τραπεζικό κλάδο έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα. Πλειάδα κερδοσκοπικών κεφαλαίων ξεσκονίζουν την ελληνική αγορά για να εξαγοράσουν περιουσιακά στοιχεία σε τιμές “σκοτωμένες”. Εταιρείες διαμάντια που έχουν δάνεια και δεν βρίσκουν ρευστότητα θα αλλάξουν χέρια “κοψοχρονιά”, ενώ εκείνες για τις οποίες δεν υπάρχει επιχειρηματικό ενδιαφέρον θα οδηγηθούν σε εκκαθάριση και τα πάγια τους σε πλειστηριασμό.
Το ίδιο άλλωστε θα συμβεί και σε πολλά ακίνητα της μεσαίας τάξης, εφόσον αρθεί η προστασία από τους πλειστηριασμούς. Οι τράπεζες από την πλευρά τους θα πουλήσουν τα “κόκκινα δάνεια” με ένα σημαντικό “κούρεμα” και θα βάλουν στο ταμείο κεφάλαια τα οποία τους είναι απαραίτητα, γράφοντας, βέβαια, τη ζημιά από τη διαφορά με την ονομαστική αξία των δανείων.
Την ίδια στιγμή οι μέτοχοι των τραπεζών φέρονται διατεθειμένοι να ασκήσουν κατά ένα μέρος το δικαίωμα των warrants που απέκτησαν κατά την αύξηση κεφαλαίου και να εξαγοράσουν ένα τμήμα από τις μετοχές που απέκτησε το Κράτος, όταν κάλυψε (μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) το μεγαλύτερο μέρος των αυξήσεων κεφαλαίου (το 80% στην Πειραιώς, το 88% στην Alpha, το 89% στην Εθνική και το 100% στη Eurobank). Οι ιδιώτες που συμμετείχαν στις αυξήσεις κεφαλαίου βάζοντας τα υπόλοιπα χρήματα απέκτησαν το δικαίωμα (μέσω των warrants, μελλοντικών δικαιωμάτων αγοράς) να επαναγοράσουν μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών και τις υπόλοιπες μετοχές στις τιμές που έγιναν οι αυξήσεις, με μια προσαύξηση (4 έως 8% ανάλογα με το χρόνο επαναγοράς). Η λογική είναι προφανής: Το Κράτος αναγνωρίζοντας τη ζοφερή συγκυρία και τις αντικειμενικές δυσκολίες που είχαν οι τράπεζες να αντλήσουν κεφάλαια, αλλά και τον κεντρικό ρόλο που έχουν ως “αρτηρίες” του οικονομικού συστήματος, αποφασίζει να τις στηρίξει. Έβαλε δημόσιο χρήμα για να καλύψει τα κεφάλαια που έλειπαν από τις αυξήσεις, κράτησε τις υπόλοιπες μετοχές και έδωσε ένα οικονομικό κίνητρο στους μετόχους και τις διοικήσεις για να τις ανακτήσουν, μέσω των warrants.
Ας δεχθούμε τη λογική, χωρίς να αναζητήσουμε τις ευθύνες για την πιστωτική φούσκα και το πώς φτάσαμε ως εδώ -για την οικονομία της συζήτησης.
Προκύπτουν δύο ζητήματα, όμως; Ποιος θα είναι ο ρόλος των τραπεζών στη συνέχεια;
Θα λειτουργήσουν “ανταποδοτικά” στηρίζοντας την οικονομία και την αγορά; Και με ποιο τρόπο; Αλλά και με ποιο τρόπο θα γίνει στη συνέχεια το ξεκαθάρισμα των κόκκινων δανείων;
Θα παραδοθούν κοψοχρονιά εταιρείες με προοπτικές που βρέθηκαν “στα γόνατα” λόγω της κρίσης;
Θα ξεπουληθούν μέσα από την εξαγορά των δανείων τα ακίνητα της μεσαίας τάξης, η οποία χάνει διαρκώς εισόδημα και τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της;
Με την καπιταλιστική λογική, όλα φαίνονται απλά: Έπαιξες κι έχασες κύριε. Ας πρόσεχες. ‘Ομως η πλειονότης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών δεν “έπαιξαν”. Έπεσαν θύματα των καταστροφικών μέτρων του μνημονίου, τα οποία μάλιστα εκ των υστέρων αναγνωρίζονται ως ένα μεγάλο λάθος από τους εμπνευστές τους. Γιαυτό έχασαν.
Σε αυτούς όμως δεν αναγνωρίζεται η δυσκολία της συγκυρίας.
Δεν παρέχεται στις επιχειρήσεις, στους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους η στήριξη και ο χρόνος για να σταθούν στα πόδια τους.
Δεν υπάρχει warrant για θέσεις εργασίας, για τα σπίτια του κόσμου, ούτε για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που πνίγονται λόγω έλλειψης ρευστότητας.
Αντιθέτως, προσφέρονται ως λεία στα ξένα κερδοσκοπικά fund που θα θησαυρίσουν από την υπόθεση.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι με τη μεθόδευση αυτή τα δάνεια των ιδιωτών θα “κουρευτούν” τελικά και οι τράπεζες θα υποστούν τη ζημιά αλλά δεν θα επωφεληθούν οι δανειολήπτες. Μόνοι κερδισμένοι θα είναι κάποια “fund κοράκια” τα οποία θα αγοράσουν τα δάνεια. Και μάλιστα, θα τα αγοράσουν χρησιμοποιώντας -κι αυτοί- δανεικά.
Παραλογισμός.
Κάποιος πρέπει να ξαναδεί το όλο θέμα από την αρχή.
Πηγή: http://www.iskra.gr
http://bluebig.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου