Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι

καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης

γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας

συλλήψεως.

Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα

(αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα:

Στίγμα ή Δίγαμμα)ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-

-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-

-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-

-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις

αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ

ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ

ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ

(Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και

ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας

κοσμογονικής προσευχής – επίκλησης προς την πηγή του φωτός.

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ

ΕΨΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ) ΠΥΡΟΣ

(ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ…

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!

Ή συγκεκριμένη ανάλυσις έχει γίνει πρίν από 2200 χρόνια, γιαυτό καί δέν υπάρχουν τά άλλα 4 γράμματα (είχαν ήδη εκλείψει). Ή ανάλυσις τού Αλφαβήτου έχει γίνει σύμφωνα μέ τόν Ερμητισμό, ένα μεταφυσικό σύστημα πρακτικών, πού ανάγεται σέ μυθολογικές διδασκαλίες. Τά Ερμητικά κείμενα χάθηκαν καί τόν 15ον αιώνα εμφανίζονται στό έργο Mercurii Trismegisti liber de postestate et sapientia Dei. Ή ανάλυσις δέν αποτελεί ΔΟΓΜΑ, αλλά μία ακαδημαϊκή αφετηρία γιά προβληματισμό ώς πρός τήν αρχαία Ελληνική γραμματεία.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:

Αλ = Ο νοητός ήλιος

Φα-ος = Το φως

Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)

Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την

Γα = Γη (δωρικός τύπος)

Αμα = (επιρρ.) συγχρόνως

Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος

Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος

Ιλών = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός

Στη = προστακτική ρήματος ίστημι

Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα

Ζή = προστακτική ρήματος ζω

Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι

Θη = προστακτική ρήματος θέτω

Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ

Παλάν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς-

πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά)

Δά = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη)

Νύξ = νύκτα

Ο = το οποίο, που

Φυ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι) Κ.Ο.Κ.

http://stinpresa.wordpress.com